«Έτσι βρήκαμε το πρώτο πτώμα... Δυο αστυνομικοί την είχαν απομακρύνει δυο φορές με την βία...» - Fosonline: Στην κυριολεξία ΝΤΡΟΠΗ μας. Βέβαια όλοι ξέρουν να κατηγορούν το κράτος, τη πυροσβεστική και την αστυνομία. Η κυβέρνηση ή η πυροσβεστική φταίνε που ο Έλληνας δεν έχει παιδεία, είναι ατομιστής, εγωιστής, ψευτόμαγκας και απείθαρχος;
ΑΥΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ !!!
Συλλογικότητα - Αλληλεγγύη - Πειθαρχία - Συνείδηση - Επαγγελματισμός
Τετάρτη 25 Ιουλίου 2018
Τετάρτη 18 Ιουλίου 2018
Ο κανόνας 3-6-9-12 | DOC TV | documenting everyday life
Ο σημαντικός Γάλλος
ψυχαναλυτής Serge Tisseron εξηγεί τη συνάρτηση στη σχέση της ηλικίας των
παιδιών με τις οθόνες της τεχνολογίας. Και φυσικά μας βάζει σε σκέψεις
DOCTV.GR
6 Φεβρουαρίου 2018
TI EINAI TO 3-6-9-12: Ο κανόνας 3-6-9-12 που έχω προτείνει για να ορίσω
τις ηλικίες των τριών, έξι, εννιά και δώδεκα, λέει στους γονείς να μη
δίνουν στο παιδί ένα προσωπικό tablet ή μία προσωπική κονσόλα παιχνιδιού
πριν από τα έξι χρόνια του. Μπορεί να παίζει με αυτές τις συσκευές,
αλλά είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούνται ως οικογενειακές συσκευές. Η
πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μόλις το παιδί γίνει ιδιοκτήτης των
συσκευών αυτών, η χρήση τους γίνεται ανεξέλεγκτη. Επιπλέον, είναι
καλύτερα να αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις συσκευές για να
ηρεμήσουμε το παιδί, ή το βράδυ πριν κοιμηθεί, επειδή οι φωτεινές πηγές
οι οποίες χρησιμοποιούνται διαταράσσουν τους ρυθμούς του ύπνου.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΘΕΤΟΝΤΑΙ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: Όλες
οι έρευνες που έχουν γίνει για τα μικρά παιδιά και την τηλεόραση έχουν
δείξει ότι η τηλεόραση δεν ωφελεί τα παιδιά πριν από την ηλικία των
τριών. Φυσικά, ένας γονιός μπορεί να παρακολουθεί ένα πρόγραμμα για δέκα
λεπτά μαζί με ένα μικρό παιδί, αν αυτή είναι μια ευκαιρία να περάσουν
κάποιο ποιοτικό χρόνο μαζί. Όμως, πριν από την ηλικία των τριών, είναι η
σχέση που έχει σημασία, όχι η οθόνη.
Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η τηλεόραση μένει ανοιχτή μόνιμα, και τα
μικρά παιδιά ζουν με αυτή. Αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι αυτό βλάπτει
την ανάπτυξή τους. Τα μωρά έχουν πράγματι την ανάγκη να διαμορφώσουν τις
ικανότητες προσοχής και συγκέντρωσης, και δεν μπορούν να το κάνουν σε
ένα περιβάλλον θορυβώδες όπως αυτό που δημιουργεί η τηλεόραση. Το
ραδιόφωνο είναι λιγότερο ενοχλητικό για αυτά, επειδή εναλλάσσει
συζητήσεις και αρμονικές μουσικές. Η τηλεόραση, όμως, είναι γεμάτη από
βίαιους θορύβους τους οποίους τα μωρά δε μπορούν να καταλάβουν, και οι
οποίοι τα εμποδίζουν να μάθουν να συγκεντρώνονται. Οι γονείς έχουν την
τάση να υποτιμούν το πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες των ψηφιακών
εργαλείων στο μικρό παιδί, και να υπερεκτιμούν τη βαρύτητα των
προβλημάτων που προκαλούνται από τη χρήση των ίδιων ψηφιακών εργαλείων
στην εφηβεία, ενώ πρόκειται γενικά για την περίοδο κατά την οποία
αποκτώνται αυτόματα αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για τη χρήση
τους.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΘΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ: Ένας «περιορισμός
του χρόνου της οθόνης» είναι σημαντικός, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να
ενδιαφερόμαστε για το τι κάνουν τα παιδιά με τις οθόνες. Οι γονείς που
είναι επικριτικοί απέναντι στις οθόνες, αγνοούν τις δημιουργικές χρήσεις
και τις δυνατότητες κοινωνικοποίησης που προσφέρουν οι ψηφιακές
συσκευές.
Δυστυχώς, οι γονείς που δεν βάζουν καθόλου όρια, έχουν ανάλογη άγνοια.
Είναι προτιμότερο να σχεδιάζουμε σε εβδομαδιαία βάση παρά σε καθημερινή.
Για παιδιά από 3 μέχρι 6 χρόνων, οι γονείς μπορούν να περάσουν
προοδευτικά από τη μία ώρα στις δύο ώρες την εβδομάδα, με στόχο να
φτάσουν στη συνέχεια προοδευτικά στις έξι ώρες την εβδομάδα μέχρι την
ηλικία των 12 χρόνων. Ο στόχος είναι ο χρόνος ψυχαγωγίας μέσω της οθόνης
να μην ξεπερνάει ποτέ τις δύο ώρες την ημέρα, όποια κι αν είναι η
ηλικία.
Λέω «ψυχαγωγική οθόνη», επειδή σε αυτή δεν συμπεριλαμβάνω τον χρόνο που
αφιερώνεται στις σχολικές δραστηριότητες. Αλλά και εκεί ακόμη, είναι
διαφορετικό πράγμα να χρησιμοποιείς μια οθόνη μη διαδραστική και μη
συνδεδεμένη όπως η τηλεόραση, είναι άλλο να χρησιμοποιείς μια συσκευή
διαδραστική αλλά μη συνδεδεμένη όπως βιντεοπαιχνίδια off-line, και είναι
διαφορετικό να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο διαδραστικό και συνδεδεμένο,
όπως τα παιχνίδια στο διαδίκτυο. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν αυτές
τις δραστηριότητες που συνδέονται με την οθόνη, οι οποίες είναι
δημιουργικές και κοινωνικοποιούν. Και υπάρχει μια δραστηριότητα που
συνδέεται με την οθόνη και πρέπει να ενθαρρύνεται σε κάθε ηλικία, χωρίς
κανέναν περιορισμό: η ψηφιακή φωτογραφία και η επεξεργασία εικόνας.
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Από την ηλικία των εννιά και μετά,
η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι ένα δικαίωμα. Αλλά είναι προτιμότερο τα
παιδιά να παίρνουν συμβουλές και υποστήριξη. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι
μπορεί να βρουν πληκτρολογώντας μια λέξη-κλειδί. Ούτε τα κινούμενα
σχέδια που βρίσκουμε στο ίντερνετ είναι πάντα ασφαλή. Κάποια έχουν
δεχτεί hacking. Ξεκινούν σαν ένα κινούμενο σχέδιο, αλλά συνεχίζουν
προωθώντας ναρκωτικά, ή δείχνουν πορνογραφικές εικόνες, και τελειώνουν
σαν κινούμενο σχέδιο. Και οι πλατφόρμες των δωρεάν παιχνιδιών στο
διαδίκτυο είναι πιθανό να περιέχουν πολλές διαφημίσεις για τα παιχνίδια
τα οποία ξεκινούν δωρεάν, αλλά στη συνέχεια πρέπει γρήγορα να πληρώσεις,
αν θέλεις να γίνει το παιχνίδι ενδιαφέρον.
ΟΙ 3 ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: «Ίντερνετ με συνοδεία» δεν σημαίνει να
στεκόμαστε πίσω από το παιδί κάθε φορά που μπαίνει στο ίντερνετ, ούτε να
παρακολουθούμε καθετί που κάνει, κοιτάζοντας το ιστορικό. Διαδίκτυο με
επίβλεψη, σημαίνει δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να προετοιμάσουμε το
παιδί. Μεταξύ 6 και 9 χρόνων, πρέπει να του εξηγήσουμε τους τρεις
βασικούς κανόνες του ίντερνετ. 1. Ό,τι τοποθετείς εκεί μπορεί να γίνει
«δημόσιο», 2. Ό,τι τοποθετείς εκεί θα μείνει για πάντα, 3. Δεν πρέπει να
πιστεύεις όλα όσα βρίσκεις».
ΠΟΤΕ ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΑΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είναι
σημαντικό μετά τα εννιά χρόνια να του μιλάμε για τη λογοκλοπή, για τη
διαδικτυακή πορνογραφία και τη διαδικτυακή παρενόχληση. Αλλά αυτό δεν
αρκεί. Είναι εξίσου σημαντικό να οργανώνουμε την οικογενειακή ζωή με
τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε χρόνο για ανταλλαγές. Και το πιο απλό για να
το κάνουμε αυτό, είναι να απαγορεύσουμε την τηλεόραση, τα smartphones,
τα tablets και τις εφημερίδες στο δείπνο, ώστε να δημιουργήσουμε ένα
ανοιχτό περιβάλλον επικοινωνίας. Δεν χρειάζεται να μιλάμε εκεί για αυτά
που είδαμε στο διαδίκτυο, αλλά αν αυτός ο ανοιχτός χώρος υπάρχει, τα
παιδιά θα βρουν την ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσουν και να μιλήσουν, αν
έχουν συναντήσει κάποια προβληματικά πράγματα στο ίντερνετ.
ΤΑ VIDEO GAMES: Τα βιντεοπαιχνίδια είναι πραγματικά «ψηφιακά γλυκά» για
τον εγκέφαλο. Ξέρετε ότι μας αρέσουν τα γλυκά επειδή είναι λιπαρά και
ζαχαρώδη. Λοιπόν, αγαπάμε τα βιντεοπαιχνίδια επειδή κινητοποιούν τις
απλές διανοητικές ικανότητες, επειδή προοδεύουμε μέσα από τη δοκιμή και
το λάθος, επειδή τονώνουν την προσοχή μας κάθε στιγμή, επειδή
ανταμειβόμαστε γενναιόδωρα όταν πετυχαίνουμε και ποτέ δεν τιμωρούμαστε
όταν αποτυγχάνουμε. Όπως ακριβώς τα γλυκά δεν είναι αληθινό φαγητό αλλά
ευχαρίστηση, πολλά βιντεοπαιχνίδια δεν συμβάλλουν στη νοητική ανάπτυξη
αλλά στην καθαρή ευχαρίστηση.
ΤΟ BULLYING ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Τα παιδιά πρέπει να είναι ενήμερα για το τι
σημαίνει εκφοβισμός από τη νηπιακή ηλικία. Και πρέπει να τους μιλήσουμε
για τον διαδικτυακό εκφοβισμό στα 7 τους χρόνια. Τίποτα, όμως, δεν
αποδεικνύει ότι η παρενόχληση είναι σήμερα σε χειρότερα επίπεδα σε σχέση
με παλαιότερα. Το πρόβλημα είναι ότι, με το διαδίκτυο, μπορεί να «βρει»
το εκφοβισμένο παιδί παντού, οποιαδήποτε ώρα, μέρα και νύχτα. Αλλά
πρέπει, επίσης, να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι το να προωθήσουν μια
προσβολή μία φορά, σημαίνει συμμετοχή στην παρενόχληση.
Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΟΧΗ: Προσωπικά, λέω πάντα ότι το επείγον
είναι να προσαρμόσουμε τις μεθόδους διδασκαλίας στους καινούριους
τρόπους με τους οποίους τα παιδιά υπάρχουν στον κόσμο, σε σύνδεση με την
ψηφιακή κουλτούρα στην οποία ζουν, και αυτό ξεκινά από το να
δημιουργούμε νέες δυνατότητες μάθησης, με ή χωρίς ψηφιακά εργαλεία.
Αυτοί που πιστεύουν ότι το να προσαρμόσουμε τον τρόπο διδασκαλίας στην
ψηφιακή εποχή σημαίνει να εισάγουμε ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο, κάνουν
λάθος. (…). Για να ανακαλύψουμε τις δικές μας ιδέες, να τις
ξεκαθαρίσουμε, να τις προσδιορίσουμε, είναι προτιμότερο να μην είμαστε
συνδεδεμένοι. Και για να αποφύγουμε να είμαστε συνδεδεμένοι, τίποτα δεν
είναι καλύτερο από το χαρτί και το μολύβι. Από την άλλη, το ίντερνετ
είναι αναντικατάστατο, για να ξέρουμε αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Θα
ήταν καλύτερα να εισάγουμε τα ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο μόνο ως
εργαλεία ομαδικής, συνεργατικής δουλειάς.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Τα παιδιά μας δεν είναι όπως ήμασταν εμείς στην ηλικία
τους, και δεν θα γίνουν ενήλικες σαν εμάς. Αυτό που μπορούμε να
ελπίζουμε για αυτά είναι να αναπτύξουν σήμερα μια τέτοια πλαστικότητα
που θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν κάθε ανακατάταξη αύριο.
Ο Serge Tisseron είναι Γάλλος ψυχαναλυτής-ψυχίατρος, από τους πιο
γνωστούς στη χώρα του. Δίνει κατευθύνσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο
University Paris 7 Denis Diderot. Μελετά τις σχέσεις των νέων με τις
νέες τεχνολογίες, τις παρανοήσεις ανάμεσα στους ενήλικες και την επόμενη
γενιά, και τις επιπτώσεις της τεχνολογίας της πληροφορίας στους νέους
ανθρώπους. Το 2008 ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12», που σημαίνει, «όχι
τηλεόραση πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα
έξι, καθόλου ίντερνετ πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά
μέσα πριν από τα 12». Το 2011 η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε την
πρόταση. Ο Σερζ Τισερόν έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία. Τα
μυστικά μέσα στην οικογένεια είναι ένα από τα κύρια θέματα που τον
απασχολούν. Το βιβλίο του «Οικογενειακά Μυστικά» κυκλοφορεί στην Ελλάδα.
Στοιχεία από συνέντευξη στην ΕΡΤ. [Πηγή: www.doctv.gr]
ψυχαναλυτής Serge Tisseron εξηγεί τη συνάρτηση στη σχέση της ηλικίας των
παιδιών με τις οθόνες της τεχνολογίας. Και φυσικά μας βάζει σε σκέψεις
DOCTV.GR
6 Φεβρουαρίου 2018
TI EINAI TO 3-6-9-12: Ο κανόνας 3-6-9-12 που έχω προτείνει για να ορίσω
τις ηλικίες των τριών, έξι, εννιά και δώδεκα, λέει στους γονείς να μη
δίνουν στο παιδί ένα προσωπικό tablet ή μία προσωπική κονσόλα παιχνιδιού
πριν από τα έξι χρόνια του. Μπορεί να παίζει με αυτές τις συσκευές,
αλλά είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούνται ως οικογενειακές συσκευές. Η
πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μόλις το παιδί γίνει ιδιοκτήτης των
συσκευών αυτών, η χρήση τους γίνεται ανεξέλεγκτη. Επιπλέον, είναι
καλύτερα να αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις συσκευές για να
ηρεμήσουμε το παιδί, ή το βράδυ πριν κοιμηθεί, επειδή οι φωτεινές πηγές
οι οποίες χρησιμοποιούνται διαταράσσουν τους ρυθμούς του ύπνου.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΘΕΤΟΝΤΑΙ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: Όλες
οι έρευνες που έχουν γίνει για τα μικρά παιδιά και την τηλεόραση έχουν
δείξει ότι η τηλεόραση δεν ωφελεί τα παιδιά πριν από την ηλικία των
τριών. Φυσικά, ένας γονιός μπορεί να παρακολουθεί ένα πρόγραμμα για δέκα
λεπτά μαζί με ένα μικρό παιδί, αν αυτή είναι μια ευκαιρία να περάσουν
κάποιο ποιοτικό χρόνο μαζί. Όμως, πριν από την ηλικία των τριών, είναι η
σχέση που έχει σημασία, όχι η οθόνη.
Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η τηλεόραση μένει ανοιχτή μόνιμα, και τα
μικρά παιδιά ζουν με αυτή. Αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι αυτό βλάπτει
την ανάπτυξή τους. Τα μωρά έχουν πράγματι την ανάγκη να διαμορφώσουν τις
ικανότητες προσοχής και συγκέντρωσης, και δεν μπορούν να το κάνουν σε
ένα περιβάλλον θορυβώδες όπως αυτό που δημιουργεί η τηλεόραση. Το
ραδιόφωνο είναι λιγότερο ενοχλητικό για αυτά, επειδή εναλλάσσει
συζητήσεις και αρμονικές μουσικές. Η τηλεόραση, όμως, είναι γεμάτη από
βίαιους θορύβους τους οποίους τα μωρά δε μπορούν να καταλάβουν, και οι
οποίοι τα εμποδίζουν να μάθουν να συγκεντρώνονται. Οι γονείς έχουν την
τάση να υποτιμούν το πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες των ψηφιακών
εργαλείων στο μικρό παιδί, και να υπερεκτιμούν τη βαρύτητα των
προβλημάτων που προκαλούνται από τη χρήση των ίδιων ψηφιακών εργαλείων
στην εφηβεία, ενώ πρόκειται γενικά για την περίοδο κατά την οποία
αποκτώνται αυτόματα αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για τη χρήση
τους.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΘΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ: Ένας «περιορισμός
του χρόνου της οθόνης» είναι σημαντικός, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να
ενδιαφερόμαστε για το τι κάνουν τα παιδιά με τις οθόνες. Οι γονείς που
είναι επικριτικοί απέναντι στις οθόνες, αγνοούν τις δημιουργικές χρήσεις
και τις δυνατότητες κοινωνικοποίησης που προσφέρουν οι ψηφιακές
συσκευές.
Δυστυχώς, οι γονείς που δεν βάζουν καθόλου όρια, έχουν ανάλογη άγνοια.
Είναι προτιμότερο να σχεδιάζουμε σε εβδομαδιαία βάση παρά σε καθημερινή.
Για παιδιά από 3 μέχρι 6 χρόνων, οι γονείς μπορούν να περάσουν
προοδευτικά από τη μία ώρα στις δύο ώρες την εβδομάδα, με στόχο να
φτάσουν στη συνέχεια προοδευτικά στις έξι ώρες την εβδομάδα μέχρι την
ηλικία των 12 χρόνων. Ο στόχος είναι ο χρόνος ψυχαγωγίας μέσω της οθόνης
να μην ξεπερνάει ποτέ τις δύο ώρες την ημέρα, όποια κι αν είναι η
ηλικία.
Λέω «ψυχαγωγική οθόνη», επειδή σε αυτή δεν συμπεριλαμβάνω τον χρόνο που
αφιερώνεται στις σχολικές δραστηριότητες. Αλλά και εκεί ακόμη, είναι
διαφορετικό πράγμα να χρησιμοποιείς μια οθόνη μη διαδραστική και μη
συνδεδεμένη όπως η τηλεόραση, είναι άλλο να χρησιμοποιείς μια συσκευή
διαδραστική αλλά μη συνδεδεμένη όπως βιντεοπαιχνίδια off-line, και είναι
διαφορετικό να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο διαδραστικό και συνδεδεμένο,
όπως τα παιχνίδια στο διαδίκτυο. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν αυτές
τις δραστηριότητες που συνδέονται με την οθόνη, οι οποίες είναι
δημιουργικές και κοινωνικοποιούν. Και υπάρχει μια δραστηριότητα που
συνδέεται με την οθόνη και πρέπει να ενθαρρύνεται σε κάθε ηλικία, χωρίς
κανέναν περιορισμό: η ψηφιακή φωτογραφία και η επεξεργασία εικόνας.
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Από την ηλικία των εννιά και μετά,
η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι ένα δικαίωμα. Αλλά είναι προτιμότερο τα
παιδιά να παίρνουν συμβουλές και υποστήριξη. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι
μπορεί να βρουν πληκτρολογώντας μια λέξη-κλειδί. Ούτε τα κινούμενα
σχέδια που βρίσκουμε στο ίντερνετ είναι πάντα ασφαλή. Κάποια έχουν
δεχτεί hacking. Ξεκινούν σαν ένα κινούμενο σχέδιο, αλλά συνεχίζουν
προωθώντας ναρκωτικά, ή δείχνουν πορνογραφικές εικόνες, και τελειώνουν
σαν κινούμενο σχέδιο. Και οι πλατφόρμες των δωρεάν παιχνιδιών στο
διαδίκτυο είναι πιθανό να περιέχουν πολλές διαφημίσεις για τα παιχνίδια
τα οποία ξεκινούν δωρεάν, αλλά στη συνέχεια πρέπει γρήγορα να πληρώσεις,
αν θέλεις να γίνει το παιχνίδι ενδιαφέρον.
ΟΙ 3 ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: «Ίντερνετ με συνοδεία» δεν σημαίνει να
στεκόμαστε πίσω από το παιδί κάθε φορά που μπαίνει στο ίντερνετ, ούτε να
παρακολουθούμε καθετί που κάνει, κοιτάζοντας το ιστορικό. Διαδίκτυο με
επίβλεψη, σημαίνει δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να προετοιμάσουμε το
παιδί. Μεταξύ 6 και 9 χρόνων, πρέπει να του εξηγήσουμε τους τρεις
βασικούς κανόνες του ίντερνετ. 1. Ό,τι τοποθετείς εκεί μπορεί να γίνει
«δημόσιο», 2. Ό,τι τοποθετείς εκεί θα μείνει για πάντα, 3. Δεν πρέπει να
πιστεύεις όλα όσα βρίσκεις».
ΠΟΤΕ ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΑΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είναι
σημαντικό μετά τα εννιά χρόνια να του μιλάμε για τη λογοκλοπή, για τη
διαδικτυακή πορνογραφία και τη διαδικτυακή παρενόχληση. Αλλά αυτό δεν
αρκεί. Είναι εξίσου σημαντικό να οργανώνουμε την οικογενειακή ζωή με
τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε χρόνο για ανταλλαγές. Και το πιο απλό για να
το κάνουμε αυτό, είναι να απαγορεύσουμε την τηλεόραση, τα smartphones,
τα tablets και τις εφημερίδες στο δείπνο, ώστε να δημιουργήσουμε ένα
ανοιχτό περιβάλλον επικοινωνίας. Δεν χρειάζεται να μιλάμε εκεί για αυτά
που είδαμε στο διαδίκτυο, αλλά αν αυτός ο ανοιχτός χώρος υπάρχει, τα
παιδιά θα βρουν την ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσουν και να μιλήσουν, αν
έχουν συναντήσει κάποια προβληματικά πράγματα στο ίντερνετ.
ΤΑ VIDEO GAMES: Τα βιντεοπαιχνίδια είναι πραγματικά «ψηφιακά γλυκά» για
τον εγκέφαλο. Ξέρετε ότι μας αρέσουν τα γλυκά επειδή είναι λιπαρά και
ζαχαρώδη. Λοιπόν, αγαπάμε τα βιντεοπαιχνίδια επειδή κινητοποιούν τις
απλές διανοητικές ικανότητες, επειδή προοδεύουμε μέσα από τη δοκιμή και
το λάθος, επειδή τονώνουν την προσοχή μας κάθε στιγμή, επειδή
ανταμειβόμαστε γενναιόδωρα όταν πετυχαίνουμε και ποτέ δεν τιμωρούμαστε
όταν αποτυγχάνουμε. Όπως ακριβώς τα γλυκά δεν είναι αληθινό φαγητό αλλά
ευχαρίστηση, πολλά βιντεοπαιχνίδια δεν συμβάλλουν στη νοητική ανάπτυξη
αλλά στην καθαρή ευχαρίστηση.
ΤΟ BULLYING ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Τα παιδιά πρέπει να είναι ενήμερα για το τι
σημαίνει εκφοβισμός από τη νηπιακή ηλικία. Και πρέπει να τους μιλήσουμε
για τον διαδικτυακό εκφοβισμό στα 7 τους χρόνια. Τίποτα, όμως, δεν
αποδεικνύει ότι η παρενόχληση είναι σήμερα σε χειρότερα επίπεδα σε σχέση
με παλαιότερα. Το πρόβλημα είναι ότι, με το διαδίκτυο, μπορεί να «βρει»
το εκφοβισμένο παιδί παντού, οποιαδήποτε ώρα, μέρα και νύχτα. Αλλά
πρέπει, επίσης, να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι το να προωθήσουν μια
προσβολή μία φορά, σημαίνει συμμετοχή στην παρενόχληση.
Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΟΧΗ: Προσωπικά, λέω πάντα ότι το επείγον
είναι να προσαρμόσουμε τις μεθόδους διδασκαλίας στους καινούριους
τρόπους με τους οποίους τα παιδιά υπάρχουν στον κόσμο, σε σύνδεση με την
ψηφιακή κουλτούρα στην οποία ζουν, και αυτό ξεκινά από το να
δημιουργούμε νέες δυνατότητες μάθησης, με ή χωρίς ψηφιακά εργαλεία.
Αυτοί που πιστεύουν ότι το να προσαρμόσουμε τον τρόπο διδασκαλίας στην
ψηφιακή εποχή σημαίνει να εισάγουμε ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο, κάνουν
λάθος. (…). Για να ανακαλύψουμε τις δικές μας ιδέες, να τις
ξεκαθαρίσουμε, να τις προσδιορίσουμε, είναι προτιμότερο να μην είμαστε
συνδεδεμένοι. Και για να αποφύγουμε να είμαστε συνδεδεμένοι, τίποτα δεν
είναι καλύτερο από το χαρτί και το μολύβι. Από την άλλη, το ίντερνετ
είναι αναντικατάστατο, για να ξέρουμε αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Θα
ήταν καλύτερα να εισάγουμε τα ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο μόνο ως
εργαλεία ομαδικής, συνεργατικής δουλειάς.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Τα παιδιά μας δεν είναι όπως ήμασταν εμείς στην ηλικία
τους, και δεν θα γίνουν ενήλικες σαν εμάς. Αυτό που μπορούμε να
ελπίζουμε για αυτά είναι να αναπτύξουν σήμερα μια τέτοια πλαστικότητα
που θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν κάθε ανακατάταξη αύριο.
Ο Serge Tisseron είναι Γάλλος ψυχαναλυτής-ψυχίατρος, από τους πιο
γνωστούς στη χώρα του. Δίνει κατευθύνσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο
University Paris 7 Denis Diderot. Μελετά τις σχέσεις των νέων με τις
νέες τεχνολογίες, τις παρανοήσεις ανάμεσα στους ενήλικες και την επόμενη
γενιά, και τις επιπτώσεις της τεχνολογίας της πληροφορίας στους νέους
ανθρώπους. Το 2008 ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12», που σημαίνει, «όχι
τηλεόραση πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα
έξι, καθόλου ίντερνετ πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά
μέσα πριν από τα 12». Το 2011 η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε την
πρόταση. Ο Σερζ Τισερόν έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία. Τα
μυστικά μέσα στην οικογένεια είναι ένα από τα κύρια θέματα που τον
απασχολούν. Το βιβλίο του «Οικογενειακά Μυστικά» κυκλοφορεί στην Ελλάδα.
Στοιχεία από συνέντευξη στην ΕΡΤ. [Πηγή: www.doctv.gr]
TI EINAI TO 3-6-9-12: Ο
κανόνας 3-6-9-12 που έχω προτείνει για να ορίσω τις ηλικίες των τριών,
έξι, εννιά και δώδεκα, λέει στους γονείς να μη δίνουν στο παιδί ένα
προσωπικό tablet ή μία προσωπική κονσόλα παιχνιδιού πριν από τα έξι
χρόνια του. Μπορεί να παίζει με αυτές τις συσκευές, αλλά είναι
προτιμότερο να χρησιμοποιούνται ως οικογενειακές συσκευές. Η
πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μόλις το παιδί γίνει ιδιοκτήτης των
συσκευών αυτών, η χρήση τους γίνεται ανεξέλεγκτη. Επιπλέον, είναι
καλύτερα να αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις συσκευές για να
ηρεμήσουμε το παιδί, ή το βράδυ πριν κοιμηθεί, επειδή οι φωτεινές πηγές
οι οποίες χρησιμοποιούνται διαταράσσουν τους ρυθμούς του ύπνου.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΘΕΤΟΝΤΑΙ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: Όλες
οι έρευνες που έχουν γίνει για τα μικρά παιδιά και την τηλεόραση έχουν
δείξει ότι η τηλεόραση δεν ωφελεί τα παιδιά πριν από την ηλικία των
τριών. Φυσικά, ένας γονιός μπορεί να παρακολουθεί ένα πρόγραμμα για δέκα
λεπτά μαζί με ένα μικρό παιδί, αν αυτή είναι μια ευκαιρία να περάσουν
κάποιο ποιοτικό χρόνο μαζί. Όμως, πριν από την ηλικία των τριών, είναι η
σχέση που έχει σημασία, όχι η οθόνη.
Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η τηλεόραση μένει ανοιχτή μόνιμα, και τα
μικρά παιδιά ζουν με αυτή. Αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι αυτό βλάπτει
την ανάπτυξή τους. Τα μωρά έχουν πράγματι την ανάγκη να διαμορφώσουν τις
ικανότητες προσοχής και συγκέντρωσης, και δεν μπορούν να το κάνουν σε
ένα περιβάλλον θορυβώδες όπως αυτό που δημιουργεί η τηλεόραση. Το
ραδιόφωνο είναι λιγότερο ενοχλητικό για αυτά, επειδή εναλλάσσει
συζητήσεις και αρμονικές μουσικές. Η τηλεόραση, όμως, είναι γεμάτη από
βίαιους θορύβους τους οποίους τα μωρά δε μπορούν να καταλάβουν, και οι
οποίοι τα εμποδίζουν να μάθουν να συγκεντρώνονται. Οι γονείς έχουν την
τάση να υποτιμούν το πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες των ψηφιακών
εργαλείων στο μικρό παιδί, και να υπερεκτιμούν τη βαρύτητα των
προβλημάτων που προκαλούνται από τη χρήση των ίδιων ψηφιακών εργαλείων
στην εφηβεία, ενώ πρόκειται γενικά για την περίοδο κατά την οποία
αποκτώνται αυτόματα αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για τη χρήση
τους.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΘΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ: Ένας «περιορισμός
του χρόνου της οθόνης» είναι σημαντικός, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να
ενδιαφερόμαστε για το τι κάνουν τα παιδιά με τις οθόνες. Οι γονείς που
είναι επικριτικοί απέναντι στις οθόνες, αγνοούν τις δημιουργικές χρήσεις
και τις δυνατότητες κοινωνικοποίησης που προσφέρουν οι ψηφιακές
συσκευές.
Δυστυχώς, οι γονείς που δεν βάζουν καθόλου όρια, έχουν ανάλογη άγνοια.
Είναι προτιμότερο να σχεδιάζουμε σε εβδομαδιαία βάση παρά σε καθημερινή.
Για παιδιά από 3 μέχρι 6 χρόνων, οι γονείς μπορούν να περάσουν
προοδευτικά από τη μία ώρα στις δύο ώρες την εβδομάδα, με στόχο να
φτάσουν στη συνέχεια προοδευτικά στις έξι ώρες την εβδομάδα μέχρι την
ηλικία των 12 χρόνων. Ο στόχος είναι ο χρόνος ψυχαγωγίας μέσω της οθόνης
να μην ξεπερνάει ποτέ τις δύο ώρες την ημέρα, όποια κι αν είναι η
ηλικία.
Λέω «ψυχαγωγική οθόνη», επειδή σε αυτή δεν συμπεριλαμβάνω τον χρόνο που
αφιερώνεται στις σχολικές δραστηριότητες. Αλλά και εκεί ακόμη, είναι
διαφορετικό πράγμα να χρησιμοποιείς μια οθόνη μη διαδραστική και μη
συνδεδεμένη όπως η τηλεόραση, είναι άλλο να χρησιμοποιείς μια συσκευή
διαδραστική αλλά μη συνδεδεμένη όπως βιντεοπαιχνίδια off-line, και είναι
διαφορετικό να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο διαδραστικό και συνδεδεμένο,
όπως τα παιχνίδια στο διαδίκτυο. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν αυτές
τις δραστηριότητες που συνδέονται με την οθόνη, οι οποίες είναι
δημιουργικές και κοινωνικοποιούν. Και υπάρχει μια δραστηριότητα που
συνδέεται με την οθόνη και πρέπει να ενθαρρύνεται σε κάθε ηλικία, χωρίς
κανέναν περιορισμό: η ψηφιακή φωτογραφία και η επεξεργασία εικόνας.
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Από την ηλικία των εννιά και μετά,
η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι ένα δικαίωμα. Αλλά είναι προτιμότερο τα
παιδιά να παίρνουν συμβουλές και υποστήριξη. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι
μπορεί να βρουν πληκτρολογώντας μια λέξη-κλειδί. Ούτε τα κινούμενα
σχέδια που βρίσκουμε στο ίντερνετ είναι πάντα ασφαλή. Κάποια έχουν
δεχτεί hacking. Ξεκινούν σαν ένα κινούμενο σχέδιο, αλλά συνεχίζουν
προωθώντας ναρκωτικά, ή δείχνουν πορνογραφικές εικόνες, και τελειώνουν
σαν κινούμενο σχέδιο. Και οι πλατφόρμες των δωρεάν παιχνιδιών στο
διαδίκτυο είναι πιθανό να περιέχουν πολλές διαφημίσεις για τα παιχνίδια
τα οποία ξεκινούν δωρεάν, αλλά στη συνέχεια πρέπει γρήγορα να πληρώσεις,
αν θέλεις να γίνει το παιχνίδι ενδιαφέρον.
ΟΙ 3 ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: «Ίντερνετ με συνοδεία» δεν σημαίνει να
στεκόμαστε πίσω από το παιδί κάθε φορά που μπαίνει στο ίντερνετ, ούτε να
παρακολουθούμε καθετί που κάνει, κοιτάζοντας το ιστορικό. Διαδίκτυο με
επίβλεψη, σημαίνει δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να προετοιμάσουμε το
παιδί. Μεταξύ 6 και 9 χρόνων, πρέπει να του εξηγήσουμε τους τρεις
βασικούς κανόνες του ίντερνετ. 1. Ό,τι τοποθετείς εκεί μπορεί να γίνει
«δημόσιο», 2. Ό,τι τοποθετείς εκεί θα μείνει για πάντα, 3. Δεν πρέπει να
πιστεύεις όλα όσα βρίσκεις».
ΠΟΤΕ ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΑΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είναι
σημαντικό μετά τα εννιά χρόνια να του μιλάμε για τη λογοκλοπή, για τη
διαδικτυακή πορνογραφία και τη διαδικτυακή παρενόχληση. Αλλά αυτό δεν
αρκεί. Είναι εξίσου σημαντικό να οργανώνουμε την οικογενειακή ζωή με
τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε χρόνο για ανταλλαγές. Και το πιο απλό για να
το κάνουμε αυτό, είναι να απαγορεύσουμε την τηλεόραση, τα smartphones,
τα tablets και τις εφημερίδες στο δείπνο, ώστε να δημιουργήσουμε ένα
ανοιχτό περιβάλλον επικοινωνίας. Δεν χρειάζεται να μιλάμε εκεί για αυτά
που είδαμε στο διαδίκτυο, αλλά αν αυτός ο ανοιχτός χώρος υπάρχει, τα
παιδιά θα βρουν την ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσουν και να μιλήσουν, αν
έχουν συναντήσει κάποια προβληματικά πράγματα στο ίντερνετ.
ΤΑ VIDEO GAMES: Τα βιντεοπαιχνίδια είναι πραγματικά «ψηφιακά γλυκά» για
τον εγκέφαλο. Ξέρετε ότι μας αρέσουν τα γλυκά επειδή είναι λιπαρά και
ζαχαρώδη. Λοιπόν, αγαπάμε τα βιντεοπαιχνίδια επειδή κινητοποιούν τις
απλές διανοητικές ικανότητες, επειδή προοδεύουμε μέσα από τη δοκιμή και
το λάθος, επειδή τονώνουν την προσοχή μας κάθε στιγμή, επειδή
ανταμειβόμαστε γενναιόδωρα όταν πετυχαίνουμε και ποτέ δεν τιμωρούμαστε
όταν αποτυγχάνουμε. Όπως ακριβώς τα γλυκά δεν είναι αληθινό φαγητό αλλά
ευχαρίστηση, πολλά βιντεοπαιχνίδια δεν συμβάλλουν στη νοητική ανάπτυξη
αλλά στην καθαρή ευχαρίστηση.
ΤΟ BULLYING ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Τα παιδιά πρέπει να είναι ενήμερα για το τι
σημαίνει εκφοβισμός από τη νηπιακή ηλικία. Και πρέπει να τους μιλήσουμε
για τον διαδικτυακό εκφοβισμό στα 7 τους χρόνια. Τίποτα, όμως, δεν
αποδεικνύει ότι η παρενόχληση είναι σήμερα σε χειρότερα επίπεδα σε σχέση
με παλαιότερα. Το πρόβλημα είναι ότι, με το διαδίκτυο, μπορεί να «βρει»
το εκφοβισμένο παιδί παντού, οποιαδήποτε ώρα, μέρα και νύχτα. Αλλά
πρέπει, επίσης, να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι το να προωθήσουν μια
προσβολή μία φορά, σημαίνει συμμετοχή στην παρενόχληση.
Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΟΧΗ: Προσωπικά, λέω πάντα ότι το επείγον
είναι να προσαρμόσουμε τις μεθόδους διδασκαλίας στους καινούριους
τρόπους με τους οποίους τα παιδιά υπάρχουν στον κόσμο, σε σύνδεση με την
ψηφιακή κουλτούρα στην οποία ζουν, και αυτό ξεκινά από το να
δημιουργούμε νέες δυνατότητες μάθησης, με ή χωρίς ψηφιακά εργαλεία.
Αυτοί που πιστεύουν ότι το να προσαρμόσουμε τον τρόπο διδασκαλίας στην
ψηφιακή εποχή σημαίνει να εισάγουμε ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο, κάνουν
λάθος. (…). Για να ανακαλύψουμε τις δικές μας ιδέες, να τις
ξεκαθαρίσουμε, να τις προσδιορίσουμε, είναι προτιμότερο να μην είμαστε
συνδεδεμένοι. Και για να αποφύγουμε να είμαστε συνδεδεμένοι, τίποτα δεν
είναι καλύτερο από το χαρτί και το μολύβι. Από την άλλη, το ίντερνετ
είναι αναντικατάστατο, για να ξέρουμε αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Θα
ήταν καλύτερα να εισάγουμε τα ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο μόνο ως
εργαλεία ομαδικής, συνεργατικής δουλειάς.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Τα παιδιά μας δεν είναι όπως ήμασταν εμείς στην ηλικία
τους, και δεν θα γίνουν ενήλικες σαν εμάς. Αυτό που μπορούμε να
ελπίζουμε για αυτά είναι να αναπτύξουν σήμερα μια τέτοια πλαστικότητα
που θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν κάθε ανακατάταξη αύριο.
Ο Serge Tisseron είναι Γάλλος ψυχαναλυτής-ψυχίατρος, από τους πιο
γνωστούς στη χώρα του. Δίνει κατευθύνσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο
University Paris 7 Denis Diderot. Μελετά τις σχέσεις των νέων με τις
νέες τεχνολογίες, τις παρανοήσεις ανάμεσα στους ενήλικες και την επόμενη
γενιά, και τις επιπτώσεις της τεχνολογίας της πληροφορίας στους νέους
ανθρώπους. Το 2008 ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12», που σημαίνει, «όχι
τηλεόραση πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα
έξι, καθόλου ίντερνετ πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά
μέσα πριν από τα 12». Το 2011 η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε την
πρόταση. Ο Σερζ Τισερόν έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία. Τα
μυστικά μέσα στην οικογένεια είναι ένα από τα κύρια θέματα που τον
απασχολούν. Το βιβλίο του «Οικογενειακά Μυστικά» κυκλοφορεί στην Ελλάδα.
Στοιχεία από συνέντευξη στην ΕΡΤ. Επιμέλεια: Μαριανίνα Πάτσα για το
Doctv.gr [Πηγή: www.doctv.gr]
κανόνας 3-6-9-12 που έχω προτείνει για να ορίσω τις ηλικίες των τριών,
έξι, εννιά και δώδεκα, λέει στους γονείς να μη δίνουν στο παιδί ένα
προσωπικό tablet ή μία προσωπική κονσόλα παιχνιδιού πριν από τα έξι
χρόνια του. Μπορεί να παίζει με αυτές τις συσκευές, αλλά είναι
προτιμότερο να χρησιμοποιούνται ως οικογενειακές συσκευές. Η
πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μόλις το παιδί γίνει ιδιοκτήτης των
συσκευών αυτών, η χρήση τους γίνεται ανεξέλεγκτη. Επιπλέον, είναι
καλύτερα να αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις συσκευές για να
ηρεμήσουμε το παιδί, ή το βράδυ πριν κοιμηθεί, επειδή οι φωτεινές πηγές
οι οποίες χρησιμοποιούνται διαταράσσουν τους ρυθμούς του ύπνου.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΘΕΤΟΝΤΑΙ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: Όλες
οι έρευνες που έχουν γίνει για τα μικρά παιδιά και την τηλεόραση έχουν
δείξει ότι η τηλεόραση δεν ωφελεί τα παιδιά πριν από την ηλικία των
τριών. Φυσικά, ένας γονιός μπορεί να παρακολουθεί ένα πρόγραμμα για δέκα
λεπτά μαζί με ένα μικρό παιδί, αν αυτή είναι μια ευκαιρία να περάσουν
κάποιο ποιοτικό χρόνο μαζί. Όμως, πριν από την ηλικία των τριών, είναι η
σχέση που έχει σημασία, όχι η οθόνη.
Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η τηλεόραση μένει ανοιχτή μόνιμα, και τα
μικρά παιδιά ζουν με αυτή. Αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι αυτό βλάπτει
την ανάπτυξή τους. Τα μωρά έχουν πράγματι την ανάγκη να διαμορφώσουν τις
ικανότητες προσοχής και συγκέντρωσης, και δεν μπορούν να το κάνουν σε
ένα περιβάλλον θορυβώδες όπως αυτό που δημιουργεί η τηλεόραση. Το
ραδιόφωνο είναι λιγότερο ενοχλητικό για αυτά, επειδή εναλλάσσει
συζητήσεις και αρμονικές μουσικές. Η τηλεόραση, όμως, είναι γεμάτη από
βίαιους θορύβους τους οποίους τα μωρά δε μπορούν να καταλάβουν, και οι
οποίοι τα εμποδίζουν να μάθουν να συγκεντρώνονται. Οι γονείς έχουν την
τάση να υποτιμούν το πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες των ψηφιακών
εργαλείων στο μικρό παιδί, και να υπερεκτιμούν τη βαρύτητα των
προβλημάτων που προκαλούνται από τη χρήση των ίδιων ψηφιακών εργαλείων
στην εφηβεία, ενώ πρόκειται γενικά για την περίοδο κατά την οποία
αποκτώνται αυτόματα αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για τη χρήση
τους.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΘΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ: Ένας «περιορισμός
του χρόνου της οθόνης» είναι σημαντικός, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να
ενδιαφερόμαστε για το τι κάνουν τα παιδιά με τις οθόνες. Οι γονείς που
είναι επικριτικοί απέναντι στις οθόνες, αγνοούν τις δημιουργικές χρήσεις
και τις δυνατότητες κοινωνικοποίησης που προσφέρουν οι ψηφιακές
συσκευές.
Δυστυχώς, οι γονείς που δεν βάζουν καθόλου όρια, έχουν ανάλογη άγνοια.
Είναι προτιμότερο να σχεδιάζουμε σε εβδομαδιαία βάση παρά σε καθημερινή.
Για παιδιά από 3 μέχρι 6 χρόνων, οι γονείς μπορούν να περάσουν
προοδευτικά από τη μία ώρα στις δύο ώρες την εβδομάδα, με στόχο να
φτάσουν στη συνέχεια προοδευτικά στις έξι ώρες την εβδομάδα μέχρι την
ηλικία των 12 χρόνων. Ο στόχος είναι ο χρόνος ψυχαγωγίας μέσω της οθόνης
να μην ξεπερνάει ποτέ τις δύο ώρες την ημέρα, όποια κι αν είναι η
ηλικία.
Λέω «ψυχαγωγική οθόνη», επειδή σε αυτή δεν συμπεριλαμβάνω τον χρόνο που
αφιερώνεται στις σχολικές δραστηριότητες. Αλλά και εκεί ακόμη, είναι
διαφορετικό πράγμα να χρησιμοποιείς μια οθόνη μη διαδραστική και μη
συνδεδεμένη όπως η τηλεόραση, είναι άλλο να χρησιμοποιείς μια συσκευή
διαδραστική αλλά μη συνδεδεμένη όπως βιντεοπαιχνίδια off-line, και είναι
διαφορετικό να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο διαδραστικό και συνδεδεμένο,
όπως τα παιχνίδια στο διαδίκτυο. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν αυτές
τις δραστηριότητες που συνδέονται με την οθόνη, οι οποίες είναι
δημιουργικές και κοινωνικοποιούν. Και υπάρχει μια δραστηριότητα που
συνδέεται με την οθόνη και πρέπει να ενθαρρύνεται σε κάθε ηλικία, χωρίς
κανέναν περιορισμό: η ψηφιακή φωτογραφία και η επεξεργασία εικόνας.
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Από την ηλικία των εννιά και μετά,
η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι ένα δικαίωμα. Αλλά είναι προτιμότερο τα
παιδιά να παίρνουν συμβουλές και υποστήριξη. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι
μπορεί να βρουν πληκτρολογώντας μια λέξη-κλειδί. Ούτε τα κινούμενα
σχέδια που βρίσκουμε στο ίντερνετ είναι πάντα ασφαλή. Κάποια έχουν
δεχτεί hacking. Ξεκινούν σαν ένα κινούμενο σχέδιο, αλλά συνεχίζουν
προωθώντας ναρκωτικά, ή δείχνουν πορνογραφικές εικόνες, και τελειώνουν
σαν κινούμενο σχέδιο. Και οι πλατφόρμες των δωρεάν παιχνιδιών στο
διαδίκτυο είναι πιθανό να περιέχουν πολλές διαφημίσεις για τα παιχνίδια
τα οποία ξεκινούν δωρεάν, αλλά στη συνέχεια πρέπει γρήγορα να πληρώσεις,
αν θέλεις να γίνει το παιχνίδι ενδιαφέρον.
ΟΙ 3 ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: «Ίντερνετ με συνοδεία» δεν σημαίνει να
στεκόμαστε πίσω από το παιδί κάθε φορά που μπαίνει στο ίντερνετ, ούτε να
παρακολουθούμε καθετί που κάνει, κοιτάζοντας το ιστορικό. Διαδίκτυο με
επίβλεψη, σημαίνει δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να προετοιμάσουμε το
παιδί. Μεταξύ 6 και 9 χρόνων, πρέπει να του εξηγήσουμε τους τρεις
βασικούς κανόνες του ίντερνετ. 1. Ό,τι τοποθετείς εκεί μπορεί να γίνει
«δημόσιο», 2. Ό,τι τοποθετείς εκεί θα μείνει για πάντα, 3. Δεν πρέπει να
πιστεύεις όλα όσα βρίσκεις».
ΠΟΤΕ ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΑΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είναι
σημαντικό μετά τα εννιά χρόνια να του μιλάμε για τη λογοκλοπή, για τη
διαδικτυακή πορνογραφία και τη διαδικτυακή παρενόχληση. Αλλά αυτό δεν
αρκεί. Είναι εξίσου σημαντικό να οργανώνουμε την οικογενειακή ζωή με
τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε χρόνο για ανταλλαγές. Και το πιο απλό για να
το κάνουμε αυτό, είναι να απαγορεύσουμε την τηλεόραση, τα smartphones,
τα tablets και τις εφημερίδες στο δείπνο, ώστε να δημιουργήσουμε ένα
ανοιχτό περιβάλλον επικοινωνίας. Δεν χρειάζεται να μιλάμε εκεί για αυτά
που είδαμε στο διαδίκτυο, αλλά αν αυτός ο ανοιχτός χώρος υπάρχει, τα
παιδιά θα βρουν την ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσουν και να μιλήσουν, αν
έχουν συναντήσει κάποια προβληματικά πράγματα στο ίντερνετ.
ΤΑ VIDEO GAMES: Τα βιντεοπαιχνίδια είναι πραγματικά «ψηφιακά γλυκά» για
τον εγκέφαλο. Ξέρετε ότι μας αρέσουν τα γλυκά επειδή είναι λιπαρά και
ζαχαρώδη. Λοιπόν, αγαπάμε τα βιντεοπαιχνίδια επειδή κινητοποιούν τις
απλές διανοητικές ικανότητες, επειδή προοδεύουμε μέσα από τη δοκιμή και
το λάθος, επειδή τονώνουν την προσοχή μας κάθε στιγμή, επειδή
ανταμειβόμαστε γενναιόδωρα όταν πετυχαίνουμε και ποτέ δεν τιμωρούμαστε
όταν αποτυγχάνουμε. Όπως ακριβώς τα γλυκά δεν είναι αληθινό φαγητό αλλά
ευχαρίστηση, πολλά βιντεοπαιχνίδια δεν συμβάλλουν στη νοητική ανάπτυξη
αλλά στην καθαρή ευχαρίστηση.
ΤΟ BULLYING ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Τα παιδιά πρέπει να είναι ενήμερα για το τι
σημαίνει εκφοβισμός από τη νηπιακή ηλικία. Και πρέπει να τους μιλήσουμε
για τον διαδικτυακό εκφοβισμό στα 7 τους χρόνια. Τίποτα, όμως, δεν
αποδεικνύει ότι η παρενόχληση είναι σήμερα σε χειρότερα επίπεδα σε σχέση
με παλαιότερα. Το πρόβλημα είναι ότι, με το διαδίκτυο, μπορεί να «βρει»
το εκφοβισμένο παιδί παντού, οποιαδήποτε ώρα, μέρα και νύχτα. Αλλά
πρέπει, επίσης, να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι το να προωθήσουν μια
προσβολή μία φορά, σημαίνει συμμετοχή στην παρενόχληση.
Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΟΧΗ: Προσωπικά, λέω πάντα ότι το επείγον
είναι να προσαρμόσουμε τις μεθόδους διδασκαλίας στους καινούριους
τρόπους με τους οποίους τα παιδιά υπάρχουν στον κόσμο, σε σύνδεση με την
ψηφιακή κουλτούρα στην οποία ζουν, και αυτό ξεκινά από το να
δημιουργούμε νέες δυνατότητες μάθησης, με ή χωρίς ψηφιακά εργαλεία.
Αυτοί που πιστεύουν ότι το να προσαρμόσουμε τον τρόπο διδασκαλίας στην
ψηφιακή εποχή σημαίνει να εισάγουμε ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο, κάνουν
λάθος. (…). Για να ανακαλύψουμε τις δικές μας ιδέες, να τις
ξεκαθαρίσουμε, να τις προσδιορίσουμε, είναι προτιμότερο να μην είμαστε
συνδεδεμένοι. Και για να αποφύγουμε να είμαστε συνδεδεμένοι, τίποτα δεν
είναι καλύτερο από το χαρτί και το μολύβι. Από την άλλη, το ίντερνετ
είναι αναντικατάστατο, για να ξέρουμε αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Θα
ήταν καλύτερα να εισάγουμε τα ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο μόνο ως
εργαλεία ομαδικής, συνεργατικής δουλειάς.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Τα παιδιά μας δεν είναι όπως ήμασταν εμείς στην ηλικία
τους, και δεν θα γίνουν ενήλικες σαν εμάς. Αυτό που μπορούμε να
ελπίζουμε για αυτά είναι να αναπτύξουν σήμερα μια τέτοια πλαστικότητα
που θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν κάθε ανακατάταξη αύριο.
Ο Serge Tisseron είναι Γάλλος ψυχαναλυτής-ψυχίατρος, από τους πιο
γνωστούς στη χώρα του. Δίνει κατευθύνσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο
University Paris 7 Denis Diderot. Μελετά τις σχέσεις των νέων με τις
νέες τεχνολογίες, τις παρανοήσεις ανάμεσα στους ενήλικες και την επόμενη
γενιά, και τις επιπτώσεις της τεχνολογίας της πληροφορίας στους νέους
ανθρώπους. Το 2008 ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12», που σημαίνει, «όχι
τηλεόραση πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα
έξι, καθόλου ίντερνετ πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά
μέσα πριν από τα 12». Το 2011 η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε την
πρόταση. Ο Σερζ Τισερόν έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία. Τα
μυστικά μέσα στην οικογένεια είναι ένα από τα κύρια θέματα που τον
απασχολούν. Το βιβλίο του «Οικογενειακά Μυστικά» κυκλοφορεί στην Ελλάδα.
Στοιχεία από συνέντευξη στην ΕΡΤ. Επιμέλεια: Μαριανίνα Πάτσα για το
Doctv.gr [Πηγή: www.doctv.gr]
Ο σημαντικός Γάλλος
ψυχαναλυτής Serge Tisseron εξηγεί τη συνάρτηση στη σχέση της ηλικίας των
παιδιών με τις οθόνες της τεχνολογίας. Και φυσικά μας βάζει σε σκέψεις
DOCTV.GR
6 Φεβρουαρίου 2018
TI EINAI TO 3-6-9-12: Ο κανόνας 3-6-9-12 που έχω προτείνει για να ορίσω
τις ηλικίες των τριών, έξι, εννιά και δώδεκα, λέει στους γονείς να μη
δίνουν στο παιδί ένα προσωπικό tablet ή μία προσωπική κονσόλα παιχνιδιού
πριν από τα έξι χρόνια του. Μπορεί να παίζει με αυτές τις συσκευές,
αλλά είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούνται ως οικογενειακές συσκευές. Η
πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μόλις το παιδί γίνει ιδιοκτήτης των
συσκευών αυτών, η χρήση τους γίνεται ανεξέλεγκτη. Επιπλέον, είναι
καλύτερα να αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις συσκευές για να
ηρεμήσουμε το παιδί, ή το βράδυ πριν κοιμηθεί, επειδή οι φωτεινές πηγές
οι οποίες χρησιμοποιούνται διαταράσσουν τους ρυθμούς του ύπνου.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΘΕΤΟΝΤΑΙ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: Όλες
οι έρευνες που έχουν γίνει για τα μικρά παιδιά και την τηλεόραση έχουν
δείξει ότι η τηλεόραση δεν ωφελεί τα παιδιά πριν από την ηλικία των
τριών. Φυσικά, ένας γονιός μπορεί να παρακολουθεί ένα πρόγραμμα για δέκα
λεπτά μαζί με ένα μικρό παιδί, αν αυτή είναι μια ευκαιρία να περάσουν
κάποιο ποιοτικό χρόνο μαζί. Όμως, πριν από την ηλικία των τριών, είναι η
σχέση που έχει σημασία, όχι η οθόνη.
Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η τηλεόραση μένει ανοιχτή μόνιμα, και τα
μικρά παιδιά ζουν με αυτή. Αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι αυτό βλάπτει
την ανάπτυξή τους. Τα μωρά έχουν πράγματι την ανάγκη να διαμορφώσουν τις
ικανότητες προσοχής και συγκέντρωσης, και δεν μπορούν να το κάνουν σε
ένα περιβάλλον θορυβώδες όπως αυτό που δημιουργεί η τηλεόραση. Το
ραδιόφωνο είναι λιγότερο ενοχλητικό για αυτά, επειδή εναλλάσσει
συζητήσεις και αρμονικές μουσικές. Η τηλεόραση, όμως, είναι γεμάτη από
βίαιους θορύβους τους οποίους τα μωρά δε μπορούν να καταλάβουν, και οι
οποίοι τα εμποδίζουν να μάθουν να συγκεντρώνονται. Οι γονείς έχουν την
τάση να υποτιμούν το πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες των ψηφιακών
εργαλείων στο μικρό παιδί, και να υπερεκτιμούν τη βαρύτητα των
προβλημάτων που προκαλούνται από τη χρήση των ίδιων ψηφιακών εργαλείων
στην εφηβεία, ενώ πρόκειται γενικά για την περίοδο κατά την οποία
αποκτώνται αυτόματα αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για τη χρήση
τους.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΘΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ: Ένας «περιορισμός
του χρόνου της οθόνης» είναι σημαντικός, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να
ενδιαφερόμαστε για το τι κάνουν τα παιδιά με τις οθόνες. Οι γονείς που
είναι επικριτικοί απέναντι στις οθόνες, αγνοούν τις δημιουργικές χρήσεις
και τις δυνατότητες κοινωνικοποίησης που προσφέρουν οι ψηφιακές
συσκευές.
Δυστυχώς, οι γονείς που δεν βάζουν καθόλου όρια, έχουν ανάλογη άγνοια.
Είναι προτιμότερο να σχεδιάζουμε σε εβδομαδιαία βάση παρά σε καθημερινή.
Για παιδιά από 3 μέχρι 6 χρόνων, οι γονείς μπορούν να περάσουν
προοδευτικά από τη μία ώρα στις δύο ώρες την εβδομάδα, με στόχο να
φτάσουν στη συνέχεια προοδευτικά στις έξι ώρες την εβδομάδα μέχρι την
ηλικία των 12 χρόνων. Ο στόχος είναι ο χρόνος ψυχαγωγίας μέσω της οθόνης
να μην ξεπερνάει ποτέ τις δύο ώρες την ημέρα, όποια κι αν είναι η
ηλικία.
Λέω «ψυχαγωγική οθόνη», επειδή σε αυτή δεν συμπεριλαμβάνω τον χρόνο που
αφιερώνεται στις σχολικές δραστηριότητες. Αλλά και εκεί ακόμη, είναι
διαφορετικό πράγμα να χρησιμοποιείς μια οθόνη μη διαδραστική και μη
συνδεδεμένη όπως η τηλεόραση, είναι άλλο να χρησιμοποιείς μια συσκευή
διαδραστική αλλά μη συνδεδεμένη όπως βιντεοπαιχνίδια off-line, και είναι
διαφορετικό να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο διαδραστικό και συνδεδεμένο,
όπως τα παιχνίδια στο διαδίκτυο. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν αυτές
τις δραστηριότητες που συνδέονται με την οθόνη, οι οποίες είναι
δημιουργικές και κοινωνικοποιούν. Και υπάρχει μια δραστηριότητα που
συνδέεται με την οθόνη και πρέπει να ενθαρρύνεται σε κάθε ηλικία, χωρίς
κανέναν περιορισμό: η ψηφιακή φωτογραφία και η επεξεργασία εικόνας.
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Από την ηλικία των εννιά και μετά,
η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι ένα δικαίωμα. Αλλά είναι προτιμότερο τα
παιδιά να παίρνουν συμβουλές και υποστήριξη. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι
μπορεί να βρουν πληκτρολογώντας μια λέξη-κλειδί. Ούτε τα κινούμενα
σχέδια που βρίσκουμε στο ίντερνετ είναι πάντα ασφαλή. Κάποια έχουν
δεχτεί hacking. Ξεκινούν σαν ένα κινούμενο σχέδιο, αλλά συνεχίζουν
προωθώντας ναρκωτικά, ή δείχνουν πορνογραφικές εικόνες, και τελειώνουν
σαν κινούμενο σχέδιο. Και οι πλατφόρμες των δωρεάν παιχνιδιών στο
διαδίκτυο είναι πιθανό να περιέχουν πολλές διαφημίσεις για τα παιχνίδια
τα οποία ξεκινούν δωρεάν, αλλά στη συνέχεια πρέπει γρήγορα να πληρώσεις,
αν θέλεις να γίνει το παιχνίδι ενδιαφέρον.
ΟΙ 3 ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: «Ίντερνετ με συνοδεία» δεν σημαίνει να
στεκόμαστε πίσω από το παιδί κάθε φορά που μπαίνει στο ίντερνετ, ούτε να
παρακολουθούμε καθετί που κάνει, κοιτάζοντας το ιστορικό. Διαδίκτυο με
επίβλεψη, σημαίνει δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να προετοιμάσουμε το
παιδί. Μεταξύ 6 και 9 χρόνων, πρέπει να του εξηγήσουμε τους τρεις
βασικούς κανόνες του ίντερνετ. 1. Ό,τι τοποθετείς εκεί μπορεί να γίνει
«δημόσιο», 2. Ό,τι τοποθετείς εκεί θα μείνει για πάντα, 3. Δεν πρέπει να
πιστεύεις όλα όσα βρίσκεις».
ΠΟΤΕ ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΑΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είναι
σημαντικό μετά τα εννιά χρόνια να του μιλάμε για τη λογοκλοπή, για τη
διαδικτυακή πορνογραφία και τη διαδικτυακή παρενόχληση. Αλλά αυτό δεν
αρκεί. Είναι εξίσου σημαντικό να οργανώνουμε την οικογενειακή ζωή με
τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε χρόνο για ανταλλαγές. Και το πιο απλό για να
το κάνουμε αυτό, είναι να απαγορεύσουμε την τηλεόραση, τα smartphones,
τα tablets και τις εφημερίδες στο δείπνο, ώστε να δημιουργήσουμε ένα
ανοιχτό περιβάλλον επικοινωνίας. Δεν χρειάζεται να μιλάμε εκεί για αυτά
που είδαμε στο διαδίκτυο, αλλά αν αυτός ο ανοιχτός χώρος υπάρχει, τα
παιδιά θα βρουν την ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσουν και να μιλήσουν, αν
έχουν συναντήσει κάποια προβληματικά πράγματα στο ίντερνετ.
ΤΑ VIDEO GAMES: Τα βιντεοπαιχνίδια είναι πραγματικά «ψηφιακά γλυκά» για
τον εγκέφαλο. Ξέρετε ότι μας αρέσουν τα γλυκά επειδή είναι λιπαρά και
ζαχαρώδη. Λοιπόν, αγαπάμε τα βιντεοπαιχνίδια επειδή κινητοποιούν τις
απλές διανοητικές ικανότητες, επειδή προοδεύουμε μέσα από τη δοκιμή και
το λάθος, επειδή τονώνουν την προσοχή μας κάθε στιγμή, επειδή
ανταμειβόμαστε γενναιόδωρα όταν πετυχαίνουμε και ποτέ δεν τιμωρούμαστε
όταν αποτυγχάνουμε. Όπως ακριβώς τα γλυκά δεν είναι αληθινό φαγητό αλλά
ευχαρίστηση, πολλά βιντεοπαιχνίδια δεν συμβάλλουν στη νοητική ανάπτυξη
αλλά στην καθαρή ευχαρίστηση.
ΤΟ BULLYING ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Τα παιδιά πρέπει να είναι ενήμερα για το τι
σημαίνει εκφοβισμός από τη νηπιακή ηλικία. Και πρέπει να τους μιλήσουμε
για τον διαδικτυακό εκφοβισμό στα 7 τους χρόνια. Τίποτα, όμως, δεν
αποδεικνύει ότι η παρενόχληση είναι σήμερα σε χειρότερα επίπεδα σε σχέση
με παλαιότερα. Το πρόβλημα είναι ότι, με το διαδίκτυο, μπορεί να «βρει»
το εκφοβισμένο παιδί παντού, οποιαδήποτε ώρα, μέρα και νύχτα. Αλλά
πρέπει, επίσης, να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι το να προωθήσουν μια
προσβολή μία φορά, σημαίνει συμμετοχή στην παρενόχληση.
Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΟΧΗ: Προσωπικά, λέω πάντα ότι το επείγον
είναι να προσαρμόσουμε τις μεθόδους διδασκαλίας στους καινούριους
τρόπους με τους οποίους τα παιδιά υπάρχουν στον κόσμο, σε σύνδεση με την
ψηφιακή κουλτούρα στην οποία ζουν, και αυτό ξεκινά από το να
δημιουργούμε νέες δυνατότητες μάθησης, με ή χωρίς ψηφιακά εργαλεία.
Αυτοί που πιστεύουν ότι το να προσαρμόσουμε τον τρόπο διδασκαλίας στην
ψηφιακή εποχή σημαίνει να εισάγουμε ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο, κάνουν
λάθος. (…). Για να ανακαλύψουμε τις δικές μας ιδέες, να τις
ξεκαθαρίσουμε, να τις προσδιορίσουμε, είναι προτιμότερο να μην είμαστε
συνδεδεμένοι. Και για να αποφύγουμε να είμαστε συνδεδεμένοι, τίποτα δεν
είναι καλύτερο από το χαρτί και το μολύβι. Από την άλλη, το ίντερνετ
είναι αναντικατάστατο, για να ξέρουμε αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Θα
ήταν καλύτερα να εισάγουμε τα ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο μόνο ως
εργαλεία ομαδικής, συνεργατικής δουλειάς.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Τα παιδιά μας δεν είναι όπως ήμασταν εμείς στην ηλικία
τους, και δεν θα γίνουν ενήλικες σαν εμάς. Αυτό που μπορούμε να
ελπίζουμε για αυτά είναι να αναπτύξουν σήμερα μια τέτοια πλαστικότητα
που θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν κάθε ανακατάταξη αύριο.
Ο Serge Tisseron είναι Γάλλος ψυχαναλυτής-ψυχίατρος, από τους πιο
γνωστούς στη χώρα του. Δίνει κατευθύνσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο
University Paris 7 Denis Diderot. Μελετά τις σχέσεις των νέων με τις
νέες τεχνολογίες, τις παρανοήσεις ανάμεσα στους ενήλικες και την επόμενη
γενιά, και τις επιπτώσεις της τεχνολογίας της πληροφορίας στους νέους
ανθρώπους. Το 2008 ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12», που σημαίνει, «όχι
τηλεόραση πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα
έξι, καθόλου ίντερνετ πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά
μέσα πριν από τα 12». Το 2011 η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε την
πρόταση. Ο Σερζ Τισερόν έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία. Τα
μυστικά μέσα στην οικογένεια είναι ένα από τα κύρια θέματα που τον
απασχολούν. Το βιβλίο του «Οικογενειακά Μυστικά» κυκλοφορεί στην Ελλάδα.
Στοιχεία από συνέντευξη στην ΕΡΤ. Επιμέλεια: Μαριανίνα Πάτσα για το
Doctv.gr. [Πηγή: www.doctv.gr]
ψυχαναλυτής Serge Tisseron εξηγεί τη συνάρτηση στη σχέση της ηλικίας των
παιδιών με τις οθόνες της τεχνολογίας. Και φυσικά μας βάζει σε σκέψεις
DOCTV.GR
6 Φεβρουαρίου 2018
TI EINAI TO 3-6-9-12: Ο κανόνας 3-6-9-12 που έχω προτείνει για να ορίσω
τις ηλικίες των τριών, έξι, εννιά και δώδεκα, λέει στους γονείς να μη
δίνουν στο παιδί ένα προσωπικό tablet ή μία προσωπική κονσόλα παιχνιδιού
πριν από τα έξι χρόνια του. Μπορεί να παίζει με αυτές τις συσκευές,
αλλά είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούνται ως οικογενειακές συσκευές. Η
πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μόλις το παιδί γίνει ιδιοκτήτης των
συσκευών αυτών, η χρήση τους γίνεται ανεξέλεγκτη. Επιπλέον, είναι
καλύτερα να αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις συσκευές για να
ηρεμήσουμε το παιδί, ή το βράδυ πριν κοιμηθεί, επειδή οι φωτεινές πηγές
οι οποίες χρησιμοποιούνται διαταράσσουν τους ρυθμούς του ύπνου.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΘΕΤΟΝΤΑΙ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: Όλες
οι έρευνες που έχουν γίνει για τα μικρά παιδιά και την τηλεόραση έχουν
δείξει ότι η τηλεόραση δεν ωφελεί τα παιδιά πριν από την ηλικία των
τριών. Φυσικά, ένας γονιός μπορεί να παρακολουθεί ένα πρόγραμμα για δέκα
λεπτά μαζί με ένα μικρό παιδί, αν αυτή είναι μια ευκαιρία να περάσουν
κάποιο ποιοτικό χρόνο μαζί. Όμως, πριν από την ηλικία των τριών, είναι η
σχέση που έχει σημασία, όχι η οθόνη.
Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η τηλεόραση μένει ανοιχτή μόνιμα, και τα
μικρά παιδιά ζουν με αυτή. Αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι αυτό βλάπτει
την ανάπτυξή τους. Τα μωρά έχουν πράγματι την ανάγκη να διαμορφώσουν τις
ικανότητες προσοχής και συγκέντρωσης, και δεν μπορούν να το κάνουν σε
ένα περιβάλλον θορυβώδες όπως αυτό που δημιουργεί η τηλεόραση. Το
ραδιόφωνο είναι λιγότερο ενοχλητικό για αυτά, επειδή εναλλάσσει
συζητήσεις και αρμονικές μουσικές. Η τηλεόραση, όμως, είναι γεμάτη από
βίαιους θορύβους τους οποίους τα μωρά δε μπορούν να καταλάβουν, και οι
οποίοι τα εμποδίζουν να μάθουν να συγκεντρώνονται. Οι γονείς έχουν την
τάση να υποτιμούν το πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες των ψηφιακών
εργαλείων στο μικρό παιδί, και να υπερεκτιμούν τη βαρύτητα των
προβλημάτων που προκαλούνται από τη χρήση των ίδιων ψηφιακών εργαλείων
στην εφηβεία, ενώ πρόκειται γενικά για την περίοδο κατά την οποία
αποκτώνται αυτόματα αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για τη χρήση
τους.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΘΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ: Ένας «περιορισμός
του χρόνου της οθόνης» είναι σημαντικός, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να
ενδιαφερόμαστε για το τι κάνουν τα παιδιά με τις οθόνες. Οι γονείς που
είναι επικριτικοί απέναντι στις οθόνες, αγνοούν τις δημιουργικές χρήσεις
και τις δυνατότητες κοινωνικοποίησης που προσφέρουν οι ψηφιακές
συσκευές.
Δυστυχώς, οι γονείς που δεν βάζουν καθόλου όρια, έχουν ανάλογη άγνοια.
Είναι προτιμότερο να σχεδιάζουμε σε εβδομαδιαία βάση παρά σε καθημερινή.
Για παιδιά από 3 μέχρι 6 χρόνων, οι γονείς μπορούν να περάσουν
προοδευτικά από τη μία ώρα στις δύο ώρες την εβδομάδα, με στόχο να
φτάσουν στη συνέχεια προοδευτικά στις έξι ώρες την εβδομάδα μέχρι την
ηλικία των 12 χρόνων. Ο στόχος είναι ο χρόνος ψυχαγωγίας μέσω της οθόνης
να μην ξεπερνάει ποτέ τις δύο ώρες την ημέρα, όποια κι αν είναι η
ηλικία.
Λέω «ψυχαγωγική οθόνη», επειδή σε αυτή δεν συμπεριλαμβάνω τον χρόνο που
αφιερώνεται στις σχολικές δραστηριότητες. Αλλά και εκεί ακόμη, είναι
διαφορετικό πράγμα να χρησιμοποιείς μια οθόνη μη διαδραστική και μη
συνδεδεμένη όπως η τηλεόραση, είναι άλλο να χρησιμοποιείς μια συσκευή
διαδραστική αλλά μη συνδεδεμένη όπως βιντεοπαιχνίδια off-line, και είναι
διαφορετικό να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο διαδραστικό και συνδεδεμένο,
όπως τα παιχνίδια στο διαδίκτυο. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν αυτές
τις δραστηριότητες που συνδέονται με την οθόνη, οι οποίες είναι
δημιουργικές και κοινωνικοποιούν. Και υπάρχει μια δραστηριότητα που
συνδέεται με την οθόνη και πρέπει να ενθαρρύνεται σε κάθε ηλικία, χωρίς
κανέναν περιορισμό: η ψηφιακή φωτογραφία και η επεξεργασία εικόνας.
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Από την ηλικία των εννιά και μετά,
η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι ένα δικαίωμα. Αλλά είναι προτιμότερο τα
παιδιά να παίρνουν συμβουλές και υποστήριξη. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι
μπορεί να βρουν πληκτρολογώντας μια λέξη-κλειδί. Ούτε τα κινούμενα
σχέδια που βρίσκουμε στο ίντερνετ είναι πάντα ασφαλή. Κάποια έχουν
δεχτεί hacking. Ξεκινούν σαν ένα κινούμενο σχέδιο, αλλά συνεχίζουν
προωθώντας ναρκωτικά, ή δείχνουν πορνογραφικές εικόνες, και τελειώνουν
σαν κινούμενο σχέδιο. Και οι πλατφόρμες των δωρεάν παιχνιδιών στο
διαδίκτυο είναι πιθανό να περιέχουν πολλές διαφημίσεις για τα παιχνίδια
τα οποία ξεκινούν δωρεάν, αλλά στη συνέχεια πρέπει γρήγορα να πληρώσεις,
αν θέλεις να γίνει το παιχνίδι ενδιαφέρον.
ΟΙ 3 ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: «Ίντερνετ με συνοδεία» δεν σημαίνει να
στεκόμαστε πίσω από το παιδί κάθε φορά που μπαίνει στο ίντερνετ, ούτε να
παρακολουθούμε καθετί που κάνει, κοιτάζοντας το ιστορικό. Διαδίκτυο με
επίβλεψη, σημαίνει δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να προετοιμάσουμε το
παιδί. Μεταξύ 6 και 9 χρόνων, πρέπει να του εξηγήσουμε τους τρεις
βασικούς κανόνες του ίντερνετ. 1. Ό,τι τοποθετείς εκεί μπορεί να γίνει
«δημόσιο», 2. Ό,τι τοποθετείς εκεί θα μείνει για πάντα, 3. Δεν πρέπει να
πιστεύεις όλα όσα βρίσκεις».
ΠΟΤΕ ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΑΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είναι
σημαντικό μετά τα εννιά χρόνια να του μιλάμε για τη λογοκλοπή, για τη
διαδικτυακή πορνογραφία και τη διαδικτυακή παρενόχληση. Αλλά αυτό δεν
αρκεί. Είναι εξίσου σημαντικό να οργανώνουμε την οικογενειακή ζωή με
τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε χρόνο για ανταλλαγές. Και το πιο απλό για να
το κάνουμε αυτό, είναι να απαγορεύσουμε την τηλεόραση, τα smartphones,
τα tablets και τις εφημερίδες στο δείπνο, ώστε να δημιουργήσουμε ένα
ανοιχτό περιβάλλον επικοινωνίας. Δεν χρειάζεται να μιλάμε εκεί για αυτά
που είδαμε στο διαδίκτυο, αλλά αν αυτός ο ανοιχτός χώρος υπάρχει, τα
παιδιά θα βρουν την ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσουν και να μιλήσουν, αν
έχουν συναντήσει κάποια προβληματικά πράγματα στο ίντερνετ.
ΤΑ VIDEO GAMES: Τα βιντεοπαιχνίδια είναι πραγματικά «ψηφιακά γλυκά» για
τον εγκέφαλο. Ξέρετε ότι μας αρέσουν τα γλυκά επειδή είναι λιπαρά και
ζαχαρώδη. Λοιπόν, αγαπάμε τα βιντεοπαιχνίδια επειδή κινητοποιούν τις
απλές διανοητικές ικανότητες, επειδή προοδεύουμε μέσα από τη δοκιμή και
το λάθος, επειδή τονώνουν την προσοχή μας κάθε στιγμή, επειδή
ανταμειβόμαστε γενναιόδωρα όταν πετυχαίνουμε και ποτέ δεν τιμωρούμαστε
όταν αποτυγχάνουμε. Όπως ακριβώς τα γλυκά δεν είναι αληθινό φαγητό αλλά
ευχαρίστηση, πολλά βιντεοπαιχνίδια δεν συμβάλλουν στη νοητική ανάπτυξη
αλλά στην καθαρή ευχαρίστηση.
ΤΟ BULLYING ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Τα παιδιά πρέπει να είναι ενήμερα για το τι
σημαίνει εκφοβισμός από τη νηπιακή ηλικία. Και πρέπει να τους μιλήσουμε
για τον διαδικτυακό εκφοβισμό στα 7 τους χρόνια. Τίποτα, όμως, δεν
αποδεικνύει ότι η παρενόχληση είναι σήμερα σε χειρότερα επίπεδα σε σχέση
με παλαιότερα. Το πρόβλημα είναι ότι, με το διαδίκτυο, μπορεί να «βρει»
το εκφοβισμένο παιδί παντού, οποιαδήποτε ώρα, μέρα και νύχτα. Αλλά
πρέπει, επίσης, να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι το να προωθήσουν μια
προσβολή μία φορά, σημαίνει συμμετοχή στην παρενόχληση.
Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΟΧΗ: Προσωπικά, λέω πάντα ότι το επείγον
είναι να προσαρμόσουμε τις μεθόδους διδασκαλίας στους καινούριους
τρόπους με τους οποίους τα παιδιά υπάρχουν στον κόσμο, σε σύνδεση με την
ψηφιακή κουλτούρα στην οποία ζουν, και αυτό ξεκινά από το να
δημιουργούμε νέες δυνατότητες μάθησης, με ή χωρίς ψηφιακά εργαλεία.
Αυτοί που πιστεύουν ότι το να προσαρμόσουμε τον τρόπο διδασκαλίας στην
ψηφιακή εποχή σημαίνει να εισάγουμε ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο, κάνουν
λάθος. (…). Για να ανακαλύψουμε τις δικές μας ιδέες, να τις
ξεκαθαρίσουμε, να τις προσδιορίσουμε, είναι προτιμότερο να μην είμαστε
συνδεδεμένοι. Και για να αποφύγουμε να είμαστε συνδεδεμένοι, τίποτα δεν
είναι καλύτερο από το χαρτί και το μολύβι. Από την άλλη, το ίντερνετ
είναι αναντικατάστατο, για να ξέρουμε αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Θα
ήταν καλύτερα να εισάγουμε τα ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο μόνο ως
εργαλεία ομαδικής, συνεργατικής δουλειάς.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Τα παιδιά μας δεν είναι όπως ήμασταν εμείς στην ηλικία
τους, και δεν θα γίνουν ενήλικες σαν εμάς. Αυτό που μπορούμε να
ελπίζουμε για αυτά είναι να αναπτύξουν σήμερα μια τέτοια πλαστικότητα
που θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν κάθε ανακατάταξη αύριο.
Ο Serge Tisseron είναι Γάλλος ψυχαναλυτής-ψυχίατρος, από τους πιο
γνωστούς στη χώρα του. Δίνει κατευθύνσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο
University Paris 7 Denis Diderot. Μελετά τις σχέσεις των νέων με τις
νέες τεχνολογίες, τις παρανοήσεις ανάμεσα στους ενήλικες και την επόμενη
γενιά, και τις επιπτώσεις της τεχνολογίας της πληροφορίας στους νέους
ανθρώπους. Το 2008 ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12», που σημαίνει, «όχι
τηλεόραση πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα
έξι, καθόλου ίντερνετ πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά
μέσα πριν από τα 12». Το 2011 η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε την
πρόταση. Ο Σερζ Τισερόν έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία. Τα
μυστικά μέσα στην οικογένεια είναι ένα από τα κύρια θέματα που τον
απασχολούν. Το βιβλίο του «Οικογενειακά Μυστικά» κυκλοφορεί στην Ελλάδα.
Στοιχεία από συνέντευξη στην ΕΡΤ. Επιμέλεια: Μαριανίνα Πάτσα για το
Doctv.gr. [Πηγή: www.doctv.gr]
Ο σημαντικός Γάλλος
ψυχαναλυτής Serge Tisseron εξηγεί τη συνάρτηση στη σχέση της ηλικίας των
παιδιών με τις οθόνες της τεχνολογίας. Και φυσικά μας βάζει σε σκέψεις
DOCTV.GR
6 Φεβρουαρίου 2018
TI EINAI TO 3-6-9-12: Ο κανόνας 3-6-9-12 που έχω προτείνει για να ορίσω
τις ηλικίες των τριών, έξι, εννιά και δώδεκα, λέει στους γονείς να μη
δίνουν στο παιδί ένα προσωπικό tablet ή μία προσωπική κονσόλα παιχνιδιού
πριν από τα έξι χρόνια του. Μπορεί να παίζει με αυτές τις συσκευές,
αλλά είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούνται ως οικογενειακές συσκευές. Η
πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μόλις το παιδί γίνει ιδιοκτήτης των
συσκευών αυτών, η χρήση τους γίνεται ανεξέλεγκτη. Επιπλέον, είναι
καλύτερα να αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις συσκευές για να
ηρεμήσουμε το παιδί, ή το βράδυ πριν κοιμηθεί, επειδή οι φωτεινές πηγές
οι οποίες χρησιμοποιούνται διαταράσσουν τους ρυθμούς του ύπνου.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΘΕΤΟΝΤΑΙ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: Όλες
οι έρευνες που έχουν γίνει για τα μικρά παιδιά και την τηλεόραση έχουν
δείξει ότι η τηλεόραση δεν ωφελεί τα παιδιά πριν από την ηλικία των
τριών. Φυσικά, ένας γονιός μπορεί να παρακολουθεί ένα πρόγραμμα για δέκα
λεπτά μαζί με ένα μικρό παιδί, αν αυτή είναι μια ευκαιρία να περάσουν
κάποιο ποιοτικό χρόνο μαζί. Όμως, πριν από την ηλικία των τριών, είναι η
σχέση που έχει σημασία, όχι η οθόνη.
Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η τηλεόραση μένει ανοιχτή μόνιμα, και τα
μικρά παιδιά ζουν με αυτή. Αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι αυτό βλάπτει
την ανάπτυξή τους. Τα μωρά έχουν πράγματι την ανάγκη να διαμορφώσουν τις
ικανότητες προσοχής και συγκέντρωσης, και δεν μπορούν να το κάνουν σε
ένα περιβάλλον θορυβώδες όπως αυτό που δημιουργεί η τηλεόραση. Το
ραδιόφωνο είναι λιγότερο ενοχλητικό για αυτά, επειδή εναλλάσσει
συζητήσεις και αρμονικές μουσικές. Η τηλεόραση, όμως, είναι γεμάτη από
βίαιους θορύβους τους οποίους τα μωρά δε μπορούν να καταλάβουν, και οι
οποίοι τα εμποδίζουν να μάθουν να συγκεντρώνονται. Οι γονείς έχουν την
τάση να υποτιμούν το πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες των ψηφιακών
εργαλείων στο μικρό παιδί, και να υπερεκτιμούν τη βαρύτητα των
προβλημάτων που προκαλούνται από τη χρήση των ίδιων ψηφιακών εργαλείων
στην εφηβεία, ενώ πρόκειται γενικά για την περίοδο κατά την οποία
αποκτώνται αυτόματα αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για τη χρήση
τους.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΘΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ: Ένας «περιορισμός
του χρόνου της οθόνης» είναι σημαντικός, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να
ενδιαφερόμαστε για το τι κάνουν τα παιδιά με τις οθόνες. Οι γονείς που
είναι επικριτικοί απέναντι στις οθόνες, αγνοούν τις δημιουργικές χρήσεις
και τις δυνατότητες κοινωνικοποίησης που προσφέρουν οι ψηφιακές
συσκευές.
Δυστυχώς, οι γονείς που δεν βάζουν καθόλου όρια, έχουν ανάλογη άγνοια.
Είναι προτιμότερο να σχεδιάζουμε σε εβδομαδιαία βάση παρά σε καθημερινή.
Για παιδιά από 3 μέχρι 6 χρόνων, οι γονείς μπορούν να περάσουν
προοδευτικά από τη μία ώρα στις δύο ώρες την εβδομάδα, με στόχο να
φτάσουν στη συνέχεια προοδευτικά στις έξι ώρες την εβδομάδα μέχρι την
ηλικία των 12 χρόνων. Ο στόχος είναι ο χρόνος ψυχαγωγίας μέσω της οθόνης
να μην ξεπερνάει ποτέ τις δύο ώρες την ημέρα, όποια κι αν είναι η
ηλικία.
Λέω «ψυχαγωγική οθόνη», επειδή σε αυτή δεν συμπεριλαμβάνω τον χρόνο που
αφιερώνεται στις σχολικές δραστηριότητες. Αλλά και εκεί ακόμη, είναι
διαφορετικό πράγμα να χρησιμοποιείς μια οθόνη μη διαδραστική και μη
συνδεδεμένη όπως η τηλεόραση, είναι άλλο να χρησιμοποιείς μια συσκευή
διαδραστική αλλά μη συνδεδεμένη όπως βιντεοπαιχνίδια off-line, και είναι
διαφορετικό να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο διαδραστικό και συνδεδεμένο,
όπως τα παιχνίδια στο διαδίκτυο. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν αυτές
τις δραστηριότητες που συνδέονται με την οθόνη, οι οποίες είναι
δημιουργικές και κοινωνικοποιούν. Και υπάρχει μια δραστηριότητα που
συνδέεται με την οθόνη και πρέπει να ενθαρρύνεται σε κάθε ηλικία, χωρίς
κανέναν περιορισμό: η ψηφιακή φωτογραφία και η επεξεργασία εικόνας.
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Από την ηλικία των εννιά και μετά,
η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι ένα δικαίωμα. Αλλά είναι προτιμότερο τα
παιδιά να παίρνουν συμβουλές και υποστήριξη. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι
μπορεί να βρουν πληκτρολογώντας μια λέξη-κλειδί. Ούτε τα κινούμενα
σχέδια που βρίσκουμε στο ίντερνετ είναι πάντα ασφαλή. Κάποια έχουν
δεχτεί hacking. Ξεκινούν σαν ένα κινούμενο σχέδιο, αλλά συνεχίζουν
προωθώντας ναρκωτικά, ή δείχνουν πορνογραφικές εικόνες, και τελειώνουν
σαν κινούμενο σχέδιο. Και οι πλατφόρμες των δωρεάν παιχνιδιών στο
διαδίκτυο είναι πιθανό να περιέχουν πολλές διαφημίσεις για τα παιχνίδια
τα οποία ξεκινούν δωρεάν, αλλά στη συνέχεια πρέπει γρήγορα να πληρώσεις,
αν θέλεις να γίνει το παιχνίδι ενδιαφέρον.
ΟΙ 3 ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: «Ίντερνετ με συνοδεία» δεν σημαίνει να
στεκόμαστε πίσω από το παιδί κάθε φορά που μπαίνει στο ίντερνετ, ούτε να
παρακολουθούμε καθετί που κάνει, κοιτάζοντας το ιστορικό. Διαδίκτυο με
επίβλεψη, σημαίνει δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να προετοιμάσουμε το
παιδί. Μεταξύ 6 και 9 χρόνων, πρέπει να του εξηγήσουμε τους τρεις
βασικούς κανόνες του ίντερνετ. 1. Ό,τι τοποθετείς εκεί μπορεί να γίνει
«δημόσιο», 2. Ό,τι τοποθετείς εκεί θα μείνει για πάντα, 3. Δεν πρέπει να
πιστεύεις όλα όσα βρίσκεις».
ΠΟΤΕ ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΑΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είναι
σημαντικό μετά τα εννιά χρόνια να του μιλάμε για τη λογοκλοπή, για τη
διαδικτυακή πορνογραφία και τη διαδικτυακή παρενόχληση. Αλλά αυτό δεν
αρκεί. Είναι εξίσου σημαντικό να οργανώνουμε την οικογενειακή ζωή με
τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε χρόνο για ανταλλαγές. Και το πιο απλό για να
το κάνουμε αυτό, είναι να απαγορεύσουμε την τηλεόραση, τα smartphones,
τα tablets και τις εφημερίδες στο δείπνο, ώστε να δημιουργήσουμε ένα
ανοιχτό περιβάλλον επικοινωνίας. Δεν χρειάζεται να μιλάμε εκεί για αυτά
που είδαμε στο διαδίκτυο, αλλά αν αυτός ο ανοιχτός χώρος υπάρχει, τα
παιδιά θα βρουν την ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσουν και να μιλήσουν, αν
έχουν συναντήσει κάποια προβληματικά πράγματα στο ίντερνετ.
ΤΑ VIDEO GAMES: Τα βιντεοπαιχνίδια είναι πραγματικά «ψηφιακά γλυκά» για
τον εγκέφαλο. Ξέρετε ότι μας αρέσουν τα γλυκά επειδή είναι λιπαρά και
ζαχαρώδη. Λοιπόν, αγαπάμε τα βιντεοπαιχνίδια επειδή κινητοποιούν τις
απλές διανοητικές ικανότητες, επειδή προοδεύουμε μέσα από τη δοκιμή και
το λάθος, επειδή τονώνουν την προσοχή μας κάθε στιγμή, επειδή
ανταμειβόμαστε γενναιόδωρα όταν πετυχαίνουμε και ποτέ δεν τιμωρούμαστε
όταν αποτυγχάνουμε. Όπως ακριβώς τα γλυκά δεν είναι αληθινό φαγητό αλλά
ευχαρίστηση, πολλά βιντεοπαιχνίδια δεν συμβάλλουν στη νοητική ανάπτυξη
αλλά στην καθαρή ευχαρίστηση.
ΤΟ BULLYING ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Τα παιδιά πρέπει να είναι ενήμερα για το τι
σημαίνει εκφοβισμός από τη νηπιακή ηλικία. Και πρέπει να τους μιλήσουμε
για τον διαδικτυακό εκφοβισμό στα 7 τους χρόνια. Τίποτα, όμως, δεν
αποδεικνύει ότι η παρενόχληση είναι σήμερα σε χειρότερα επίπεδα σε σχέση
με παλαιότερα. Το πρόβλημα είναι ότι, με το διαδίκτυο, μπορεί να «βρει»
το εκφοβισμένο παιδί παντού, οποιαδήποτε ώρα, μέρα και νύχτα. Αλλά
πρέπει, επίσης, να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι το να προωθήσουν μια
προσβολή μία φορά, σημαίνει συμμετοχή στην παρενόχληση.
Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΟΧΗ: Προσωπικά, λέω πάντα ότι το επείγον
είναι να προσαρμόσουμε τις μεθόδους διδασκαλίας στους καινούριους
τρόπους με τους οποίους τα παιδιά υπάρχουν στον κόσμο, σε σύνδεση με την
ψηφιακή κουλτούρα στην οποία ζουν, και αυτό ξεκινά από το να
δημιουργούμε νέες δυνατότητες μάθησης, με ή χωρίς ψηφιακά εργαλεία.
Αυτοί που πιστεύουν ότι το να προσαρμόσουμε τον τρόπο διδασκαλίας στην
ψηφιακή εποχή σημαίνει να εισάγουμε ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο, κάνουν
λάθος. (…). Για να ανακαλύψουμε τις δικές μας ιδέες, να τις
ξεκαθαρίσουμε, να τις προσδιορίσουμε, είναι προτιμότερο να μην είμαστε
συνδεδεμένοι. Και για να αποφύγουμε να είμαστε συνδεδεμένοι, τίποτα δεν
είναι καλύτερο από το χαρτί και το μολύβι. Από την άλλη, το ίντερνετ
είναι αναντικατάστατο, για να ξέρουμε αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Θα
ήταν καλύτερα να εισάγουμε τα ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο μόνο ως
εργαλεία ομαδικής, συνεργατικής δουλειάς.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Τα παιδιά μας δεν είναι όπως ήμασταν εμείς στην ηλικία
τους, και δεν θα γίνουν ενήλικες σαν εμάς. Αυτό που μπορούμε να
ελπίζουμε για αυτά είναι να αναπτύξουν σήμερα μια τέτοια πλαστικότητα
που θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν κάθε ανακατάταξη αύριο.
Ο Serge Tisseron είναι Γάλλος ψυχαναλυτής-ψυχίατρος, από τους πιο
γνωστούς στη χώρα του. Δίνει κατευθύνσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο
University Paris 7 Denis Diderot. Μελετά τις σχέσεις των νέων με τις
νέες τεχνολογίες, τις παρανοήσεις ανάμεσα στους ενήλικες και την επόμενη
γενιά, και τις επιπτώσεις της τεχνολογίας της πληροφορίας στους νέους
ανθρώπους. Το 2008 ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12», που σημαίνει, «όχι
τηλεόραση πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα
έξι, καθόλου ίντερνετ πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά
μέσα πριν από τα 12». Το 2011 η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε την
πρόταση. Ο Σερζ Τισερόν έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία. Τα
μυστικά μέσα στην οικογένεια είναι ένα από τα κύρια θέματα που τον
απασχολούν. Το βιβλίο του «Οικογενειακά Μυστικά» κυκλοφορεί στην Ελλάδα.
Στοιχεία από συνέντευξη στην ΕΡΤ. Επιμέλεια: Μαριανίνα Πάτσα για το
Doctv.gr. [Πηγή: www.doctv.gr]
ψυχαναλυτής Serge Tisseron εξηγεί τη συνάρτηση στη σχέση της ηλικίας των
παιδιών με τις οθόνες της τεχνολογίας. Και φυσικά μας βάζει σε σκέψεις
DOCTV.GR
6 Φεβρουαρίου 2018
TI EINAI TO 3-6-9-12: Ο κανόνας 3-6-9-12 που έχω προτείνει για να ορίσω
τις ηλικίες των τριών, έξι, εννιά και δώδεκα, λέει στους γονείς να μη
δίνουν στο παιδί ένα προσωπικό tablet ή μία προσωπική κονσόλα παιχνιδιού
πριν από τα έξι χρόνια του. Μπορεί να παίζει με αυτές τις συσκευές,
αλλά είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούνται ως οικογενειακές συσκευές. Η
πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μόλις το παιδί γίνει ιδιοκτήτης των
συσκευών αυτών, η χρήση τους γίνεται ανεξέλεγκτη. Επιπλέον, είναι
καλύτερα να αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις συσκευές για να
ηρεμήσουμε το παιδί, ή το βράδυ πριν κοιμηθεί, επειδή οι φωτεινές πηγές
οι οποίες χρησιμοποιούνται διαταράσσουν τους ρυθμούς του ύπνου.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΘΕΤΟΝΤΑΙ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: Όλες
οι έρευνες που έχουν γίνει για τα μικρά παιδιά και την τηλεόραση έχουν
δείξει ότι η τηλεόραση δεν ωφελεί τα παιδιά πριν από την ηλικία των
τριών. Φυσικά, ένας γονιός μπορεί να παρακολουθεί ένα πρόγραμμα για δέκα
λεπτά μαζί με ένα μικρό παιδί, αν αυτή είναι μια ευκαιρία να περάσουν
κάποιο ποιοτικό χρόνο μαζί. Όμως, πριν από την ηλικία των τριών, είναι η
σχέση που έχει σημασία, όχι η οθόνη.
Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η τηλεόραση μένει ανοιχτή μόνιμα, και τα
μικρά παιδιά ζουν με αυτή. Αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι αυτό βλάπτει
την ανάπτυξή τους. Τα μωρά έχουν πράγματι την ανάγκη να διαμορφώσουν τις
ικανότητες προσοχής και συγκέντρωσης, και δεν μπορούν να το κάνουν σε
ένα περιβάλλον θορυβώδες όπως αυτό που δημιουργεί η τηλεόραση. Το
ραδιόφωνο είναι λιγότερο ενοχλητικό για αυτά, επειδή εναλλάσσει
συζητήσεις και αρμονικές μουσικές. Η τηλεόραση, όμως, είναι γεμάτη από
βίαιους θορύβους τους οποίους τα μωρά δε μπορούν να καταλάβουν, και οι
οποίοι τα εμποδίζουν να μάθουν να συγκεντρώνονται. Οι γονείς έχουν την
τάση να υποτιμούν το πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες των ψηφιακών
εργαλείων στο μικρό παιδί, και να υπερεκτιμούν τη βαρύτητα των
προβλημάτων που προκαλούνται από τη χρήση των ίδιων ψηφιακών εργαλείων
στην εφηβεία, ενώ πρόκειται γενικά για την περίοδο κατά την οποία
αποκτώνται αυτόματα αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για τη χρήση
τους.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΘΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ: Ένας «περιορισμός
του χρόνου της οθόνης» είναι σημαντικός, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να
ενδιαφερόμαστε για το τι κάνουν τα παιδιά με τις οθόνες. Οι γονείς που
είναι επικριτικοί απέναντι στις οθόνες, αγνοούν τις δημιουργικές χρήσεις
και τις δυνατότητες κοινωνικοποίησης που προσφέρουν οι ψηφιακές
συσκευές.
Δυστυχώς, οι γονείς που δεν βάζουν καθόλου όρια, έχουν ανάλογη άγνοια.
Είναι προτιμότερο να σχεδιάζουμε σε εβδομαδιαία βάση παρά σε καθημερινή.
Για παιδιά από 3 μέχρι 6 χρόνων, οι γονείς μπορούν να περάσουν
προοδευτικά από τη μία ώρα στις δύο ώρες την εβδομάδα, με στόχο να
φτάσουν στη συνέχεια προοδευτικά στις έξι ώρες την εβδομάδα μέχρι την
ηλικία των 12 χρόνων. Ο στόχος είναι ο χρόνος ψυχαγωγίας μέσω της οθόνης
να μην ξεπερνάει ποτέ τις δύο ώρες την ημέρα, όποια κι αν είναι η
ηλικία.
Λέω «ψυχαγωγική οθόνη», επειδή σε αυτή δεν συμπεριλαμβάνω τον χρόνο που
αφιερώνεται στις σχολικές δραστηριότητες. Αλλά και εκεί ακόμη, είναι
διαφορετικό πράγμα να χρησιμοποιείς μια οθόνη μη διαδραστική και μη
συνδεδεμένη όπως η τηλεόραση, είναι άλλο να χρησιμοποιείς μια συσκευή
διαδραστική αλλά μη συνδεδεμένη όπως βιντεοπαιχνίδια off-line, και είναι
διαφορετικό να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο διαδραστικό και συνδεδεμένο,
όπως τα παιχνίδια στο διαδίκτυο. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν αυτές
τις δραστηριότητες που συνδέονται με την οθόνη, οι οποίες είναι
δημιουργικές και κοινωνικοποιούν. Και υπάρχει μια δραστηριότητα που
συνδέεται με την οθόνη και πρέπει να ενθαρρύνεται σε κάθε ηλικία, χωρίς
κανέναν περιορισμό: η ψηφιακή φωτογραφία και η επεξεργασία εικόνας.
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Από την ηλικία των εννιά και μετά,
η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι ένα δικαίωμα. Αλλά είναι προτιμότερο τα
παιδιά να παίρνουν συμβουλές και υποστήριξη. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι
μπορεί να βρουν πληκτρολογώντας μια λέξη-κλειδί. Ούτε τα κινούμενα
σχέδια που βρίσκουμε στο ίντερνετ είναι πάντα ασφαλή. Κάποια έχουν
δεχτεί hacking. Ξεκινούν σαν ένα κινούμενο σχέδιο, αλλά συνεχίζουν
προωθώντας ναρκωτικά, ή δείχνουν πορνογραφικές εικόνες, και τελειώνουν
σαν κινούμενο σχέδιο. Και οι πλατφόρμες των δωρεάν παιχνιδιών στο
διαδίκτυο είναι πιθανό να περιέχουν πολλές διαφημίσεις για τα παιχνίδια
τα οποία ξεκινούν δωρεάν, αλλά στη συνέχεια πρέπει γρήγορα να πληρώσεις,
αν θέλεις να γίνει το παιχνίδι ενδιαφέρον.
ΟΙ 3 ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: «Ίντερνετ με συνοδεία» δεν σημαίνει να
στεκόμαστε πίσω από το παιδί κάθε φορά που μπαίνει στο ίντερνετ, ούτε να
παρακολουθούμε καθετί που κάνει, κοιτάζοντας το ιστορικό. Διαδίκτυο με
επίβλεψη, σημαίνει δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να προετοιμάσουμε το
παιδί. Μεταξύ 6 και 9 χρόνων, πρέπει να του εξηγήσουμε τους τρεις
βασικούς κανόνες του ίντερνετ. 1. Ό,τι τοποθετείς εκεί μπορεί να γίνει
«δημόσιο», 2. Ό,τι τοποθετείς εκεί θα μείνει για πάντα, 3. Δεν πρέπει να
πιστεύεις όλα όσα βρίσκεις».
ΠΟΤΕ ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΑΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είναι
σημαντικό μετά τα εννιά χρόνια να του μιλάμε για τη λογοκλοπή, για τη
διαδικτυακή πορνογραφία και τη διαδικτυακή παρενόχληση. Αλλά αυτό δεν
αρκεί. Είναι εξίσου σημαντικό να οργανώνουμε την οικογενειακή ζωή με
τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε χρόνο για ανταλλαγές. Και το πιο απλό για να
το κάνουμε αυτό, είναι να απαγορεύσουμε την τηλεόραση, τα smartphones,
τα tablets και τις εφημερίδες στο δείπνο, ώστε να δημιουργήσουμε ένα
ανοιχτό περιβάλλον επικοινωνίας. Δεν χρειάζεται να μιλάμε εκεί για αυτά
που είδαμε στο διαδίκτυο, αλλά αν αυτός ο ανοιχτός χώρος υπάρχει, τα
παιδιά θα βρουν την ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσουν και να μιλήσουν, αν
έχουν συναντήσει κάποια προβληματικά πράγματα στο ίντερνετ.
ΤΑ VIDEO GAMES: Τα βιντεοπαιχνίδια είναι πραγματικά «ψηφιακά γλυκά» για
τον εγκέφαλο. Ξέρετε ότι μας αρέσουν τα γλυκά επειδή είναι λιπαρά και
ζαχαρώδη. Λοιπόν, αγαπάμε τα βιντεοπαιχνίδια επειδή κινητοποιούν τις
απλές διανοητικές ικανότητες, επειδή προοδεύουμε μέσα από τη δοκιμή και
το λάθος, επειδή τονώνουν την προσοχή μας κάθε στιγμή, επειδή
ανταμειβόμαστε γενναιόδωρα όταν πετυχαίνουμε και ποτέ δεν τιμωρούμαστε
όταν αποτυγχάνουμε. Όπως ακριβώς τα γλυκά δεν είναι αληθινό φαγητό αλλά
ευχαρίστηση, πολλά βιντεοπαιχνίδια δεν συμβάλλουν στη νοητική ανάπτυξη
αλλά στην καθαρή ευχαρίστηση.
ΤΟ BULLYING ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Τα παιδιά πρέπει να είναι ενήμερα για το τι
σημαίνει εκφοβισμός από τη νηπιακή ηλικία. Και πρέπει να τους μιλήσουμε
για τον διαδικτυακό εκφοβισμό στα 7 τους χρόνια. Τίποτα, όμως, δεν
αποδεικνύει ότι η παρενόχληση είναι σήμερα σε χειρότερα επίπεδα σε σχέση
με παλαιότερα. Το πρόβλημα είναι ότι, με το διαδίκτυο, μπορεί να «βρει»
το εκφοβισμένο παιδί παντού, οποιαδήποτε ώρα, μέρα και νύχτα. Αλλά
πρέπει, επίσης, να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι το να προωθήσουν μια
προσβολή μία φορά, σημαίνει συμμετοχή στην παρενόχληση.
Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΟΧΗ: Προσωπικά, λέω πάντα ότι το επείγον
είναι να προσαρμόσουμε τις μεθόδους διδασκαλίας στους καινούριους
τρόπους με τους οποίους τα παιδιά υπάρχουν στον κόσμο, σε σύνδεση με την
ψηφιακή κουλτούρα στην οποία ζουν, και αυτό ξεκινά από το να
δημιουργούμε νέες δυνατότητες μάθησης, με ή χωρίς ψηφιακά εργαλεία.
Αυτοί που πιστεύουν ότι το να προσαρμόσουμε τον τρόπο διδασκαλίας στην
ψηφιακή εποχή σημαίνει να εισάγουμε ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο, κάνουν
λάθος. (…). Για να ανακαλύψουμε τις δικές μας ιδέες, να τις
ξεκαθαρίσουμε, να τις προσδιορίσουμε, είναι προτιμότερο να μην είμαστε
συνδεδεμένοι. Και για να αποφύγουμε να είμαστε συνδεδεμένοι, τίποτα δεν
είναι καλύτερο από το χαρτί και το μολύβι. Από την άλλη, το ίντερνετ
είναι αναντικατάστατο, για να ξέρουμε αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Θα
ήταν καλύτερα να εισάγουμε τα ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο μόνο ως
εργαλεία ομαδικής, συνεργατικής δουλειάς.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Τα παιδιά μας δεν είναι όπως ήμασταν εμείς στην ηλικία
τους, και δεν θα γίνουν ενήλικες σαν εμάς. Αυτό που μπορούμε να
ελπίζουμε για αυτά είναι να αναπτύξουν σήμερα μια τέτοια πλαστικότητα
που θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν κάθε ανακατάταξη αύριο.
Ο Serge Tisseron είναι Γάλλος ψυχαναλυτής-ψυχίατρος, από τους πιο
γνωστούς στη χώρα του. Δίνει κατευθύνσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο
University Paris 7 Denis Diderot. Μελετά τις σχέσεις των νέων με τις
νέες τεχνολογίες, τις παρανοήσεις ανάμεσα στους ενήλικες και την επόμενη
γενιά, και τις επιπτώσεις της τεχνολογίας της πληροφορίας στους νέους
ανθρώπους. Το 2008 ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12», που σημαίνει, «όχι
τηλεόραση πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα
έξι, καθόλου ίντερνετ πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά
μέσα πριν από τα 12». Το 2011 η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε την
πρόταση. Ο Σερζ Τισερόν έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία. Τα
μυστικά μέσα στην οικογένεια είναι ένα από τα κύρια θέματα που τον
απασχολούν. Το βιβλίο του «Οικογενειακά Μυστικά» κυκλοφορεί στην Ελλάδα.
Στοιχεία από συνέντευξη στην ΕΡΤ. Επιμέλεια: Μαριανίνα Πάτσα για το
Doctv.gr. [Πηγή: www.doctv.gr]
TI EINAI TO 3-6-9-12: Ο
κανόνας 3-6-9-12 που έχω προτείνει για να ορίσω τις ηλικίες των τριών,
έξι, εννιά και δώδεκα, λέει στους γονείς να μη δίνουν στο παιδί ένα
προσωπικό tablet ή μία προσωπική κονσόλα παιχνιδιού πριν από τα έξι
χρόνια του. Μπορεί να παίζει με αυτές τις συσκευές, αλλά είναι
προτιμότερο να χρησιμοποιούνται ως οικογενειακές συσκευές. Η
πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μόλις το παιδί γίνει ιδιοκτήτης των
συσκευών αυτών, η χρήση τους γίνεται ανεξέλεγκτη. Επιπλέον, είναι
καλύτερα να αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις συσκευές για να
ηρεμήσουμε το παιδί, ή το βράδυ πριν κοιμηθεί, επειδή οι φωτεινές πηγές
οι οποίες χρησιμοποιούνται διαταράσσουν τους ρυθμούς του ύπνου.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΘΕΤΟΝΤΑΙ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: Όλες
οι έρευνες που έχουν γίνει για τα μικρά παιδιά και την τηλεόραση έχουν
δείξει ότι η τηλεόραση δεν ωφελεί τα παιδιά πριν από την ηλικία των
τριών. Φυσικά, ένας γονιός μπορεί να παρακολουθεί ένα πρόγραμμα για δέκα
λεπτά μαζί με ένα μικρό παιδί, αν αυτή είναι μια ευκαιρία να περάσουν
κάποιο ποιοτικό χρόνο μαζί. Όμως, πριν από την ηλικία των τριών, είναι η
σχέση που έχει σημασία, όχι η οθόνη.
Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η τηλεόραση μένει ανοιχτή μόνιμα, και τα
μικρά παιδιά ζουν με αυτή. Αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι αυτό βλάπτει
την ανάπτυξή τους. Τα μωρά έχουν πράγματι την ανάγκη να διαμορφώσουν τις
ικανότητες προσοχής και συγκέντρωσης, και δεν μπορούν να το κάνουν σε
ένα περιβάλλον θορυβώδες όπως αυτό που δημιουργεί η τηλεόραση. Το
ραδιόφωνο είναι λιγότερο ενοχλητικό για αυτά, επειδή εναλλάσσει
συζητήσεις και αρμονικές μουσικές. Η τηλεόραση, όμως, είναι γεμάτη από
βίαιους θορύβους τους οποίους τα μωρά δε μπορούν να καταλάβουν, και οι
οποίοι τα εμποδίζουν να μάθουν να συγκεντρώνονται. Οι γονείς έχουν την
τάση να υποτιμούν το πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες των ψηφιακών
εργαλείων στο μικρό παιδί, και να υπερεκτιμούν τη βαρύτητα των
προβλημάτων που προκαλούνται από τη χρήση των ίδιων ψηφιακών εργαλείων
στην εφηβεία, ενώ πρόκειται γενικά για την περίοδο κατά την οποία
αποκτώνται αυτόματα αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για τη χρήση
τους.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΘΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ: Ένας «περιορισμός
του χρόνου της οθόνης» είναι σημαντικός, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να
ενδιαφερόμαστε για το τι κάνουν τα παιδιά με τις οθόνες. Οι γονείς που
είναι επικριτικοί απέναντι στις οθόνες, αγνοούν τις δημιουργικές χρήσεις
και τις δυνατότητες κοινωνικοποίησης που προσφέρουν οι ψηφιακές
συσκευές.
Δυστυχώς, οι γονείς που δεν βάζουν καθόλου όρια, έχουν ανάλογη άγνοια.
Είναι προτιμότερο να σχεδιάζουμε σε εβδομαδιαία βάση παρά σε καθημερινή.
Για παιδιά από 3 μέχρι 6 χρόνων, οι γονείς μπορούν να περάσουν
προοδευτικά από τη μία ώρα στις δύο ώρες την εβδομάδα, με στόχο να
φτάσουν στη συνέχεια προοδευτικά στις έξι ώρες την εβδομάδα μέχρι την
ηλικία των 12 χρόνων. Ο στόχος είναι ο χρόνος ψυχαγωγίας μέσω της οθόνης
να μην ξεπερνάει ποτέ τις δύο ώρες την ημέρα, όποια κι αν είναι η
ηλικία.
Λέω «ψυχαγωγική οθόνη», επειδή σε αυτή δεν συμπεριλαμβάνω τον χρόνο που
αφιερώνεται στις σχολικές δραστηριότητες. Αλλά και εκεί ακόμη, είναι
διαφορετικό πράγμα να χρησιμοποιείς μια οθόνη μη διαδραστική και μη
συνδεδεμένη όπως η τηλεόραση, είναι άλλο να χρησιμοποιείς μια συσκευή
διαδραστική αλλά μη συνδεδεμένη όπως βιντεοπαιχνίδια off-line, και είναι
διαφορετικό να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο διαδραστικό και συνδεδεμένο,
όπως τα παιχνίδια στο διαδίκτυο. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν αυτές
τις δραστηριότητες που συνδέονται με την οθόνη, οι οποίες είναι
δημιουργικές και κοινωνικοποιούν. Και υπάρχει μια δραστηριότητα που
συνδέεται με την οθόνη και πρέπει να ενθαρρύνεται σε κάθε ηλικία, χωρίς
κανέναν περιορισμό: η ψηφιακή φωτογραφία και η επεξεργασία εικόνας.
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Από την ηλικία των εννιά και μετά,
η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι ένα δικαίωμα. Αλλά είναι προτιμότερο τα
παιδιά να παίρνουν συμβουλές και υποστήριξη. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι
μπορεί να βρουν πληκτρολογώντας μια λέξη-κλειδί. Ούτε τα κινούμενα
σχέδια που βρίσκουμε στο ίντερνετ είναι πάντα ασφαλή. Κάποια έχουν
δεχτεί hacking. Ξεκινούν σαν ένα κινούμενο σχέδιο, αλλά συνεχίζουν
προωθώντας ναρκωτικά, ή δείχνουν πορνογραφικές εικόνες, και τελειώνουν
σαν κινούμενο σχέδιο. Και οι πλατφόρμες των δωρεάν παιχνιδιών στο
διαδίκτυο είναι πιθανό να περιέχουν πολλές διαφημίσεις για τα παιχνίδια
τα οποία ξεκινούν δωρεάν, αλλά στη συνέχεια πρέπει γρήγορα να πληρώσεις,
αν θέλεις να γίνει το παιχνίδι ενδιαφέρον.
ΟΙ 3 ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: «Ίντερνετ με συνοδεία» δεν σημαίνει να
στεκόμαστε πίσω από το παιδί κάθε φορά που μπαίνει στο ίντερνετ, ούτε να
παρακολουθούμε καθετί που κάνει, κοιτάζοντας το ιστορικό. Διαδίκτυο με
επίβλεψη, σημαίνει δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να προετοιμάσουμε το
παιδί. Μεταξύ 6 και 9 χρόνων, πρέπει να του εξηγήσουμε τους τρεις
βασικούς κανόνες του ίντερνετ. 1. Ό,τι τοποθετείς εκεί μπορεί να γίνει
«δημόσιο», 2. Ό,τι τοποθετείς εκεί θα μείνει για πάντα, 3. Δεν πρέπει να
πιστεύεις όλα όσα βρίσκεις».
ΠΟΤΕ ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΑΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είναι
σημαντικό μετά τα εννιά χρόνια να του μιλάμε για τη λογοκλοπή, για τη
διαδικτυακή πορνογραφία και τη διαδικτυακή παρενόχληση. Αλλά αυτό δεν
αρκεί. Είναι εξίσου σημαντικό να οργανώνουμε την οικογενειακή ζωή με
τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε χρόνο για ανταλλαγές. Και το πιο απλό για να
το κάνουμε αυτό, είναι να απαγορεύσουμε την τηλεόραση, τα smartphones,
τα tablets και τις εφημερίδες στο δείπνο, ώστε να δημιουργήσουμε ένα
ανοιχτό περιβάλλον επικοινωνίας. Δεν χρειάζεται να μιλάμε εκεί για αυτά
που είδαμε στο διαδίκτυο, αλλά αν αυτός ο ανοιχτός χώρος υπάρχει, τα
παιδιά θα βρουν την ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσουν και να μιλήσουν, αν
έχουν συναντήσει κάποια προβληματικά πράγματα στο ίντερνετ.
ΤΑ VIDEO GAMES: Τα βιντεοπαιχνίδια είναι πραγματικά «ψηφιακά γλυκά» για
τον εγκέφαλο. Ξέρετε ότι μας αρέσουν τα γλυκά επειδή είναι λιπαρά και
ζαχαρώδη. Λοιπόν, αγαπάμε τα βιντεοπαιχνίδια επειδή κινητοποιούν τις
απλές διανοητικές ικανότητες, επειδή προοδεύουμε μέσα από τη δοκιμή και
το λάθος, επειδή τονώνουν την προσοχή μας κάθε στιγμή, επειδή
ανταμειβόμαστε γενναιόδωρα όταν πετυχαίνουμε και ποτέ δεν τιμωρούμαστε
όταν αποτυγχάνουμε. Όπως ακριβώς τα γλυκά δεν είναι αληθινό φαγητό αλλά
ευχαρίστηση, πολλά βιντεοπαιχνίδια δεν συμβάλλουν στη νοητική ανάπτυξη
αλλά στην καθαρή ευχαρίστηση.
ΤΟ BULLYING ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Τα παιδιά πρέπει να είναι ενήμερα για το τι
σημαίνει εκφοβισμός από τη νηπιακή ηλικία. Και πρέπει να τους μιλήσουμε
για τον διαδικτυακό εκφοβισμό στα 7 τους χρόνια. Τίποτα, όμως, δεν
αποδεικνύει ότι η παρενόχληση είναι σήμερα σε χειρότερα επίπεδα σε σχέση
με παλαιότερα. Το πρόβλημα είναι ότι, με το διαδίκτυο, μπορεί να «βρει»
το εκφοβισμένο παιδί παντού, οποιαδήποτε ώρα, μέρα και νύχτα. Αλλά
πρέπει, επίσης, να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι το να προωθήσουν μια
προσβολή μία φορά, σημαίνει συμμετοχή στην παρενόχληση.
Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΟΧΗ: Προσωπικά, λέω πάντα ότι το επείγον
είναι να προσαρμόσουμε τις μεθόδους διδασκαλίας στους καινούριους
τρόπους με τους οποίους τα παιδιά υπάρχουν στον κόσμο, σε σύνδεση με την
ψηφιακή κουλτούρα στην οποία ζουν, και αυτό ξεκινά από το να
δημιουργούμε νέες δυνατότητες μάθησης, με ή χωρίς ψηφιακά εργαλεία.
Αυτοί που πιστεύουν ότι το να προσαρμόσουμε τον τρόπο διδασκαλίας στην
ψηφιακή εποχή σημαίνει να εισάγουμε ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο, κάνουν
λάθος. (…). Για να ανακαλύψουμε τις δικές μας ιδέες, να τις
ξεκαθαρίσουμε, να τις προσδιορίσουμε, είναι προτιμότερο να μην είμαστε
συνδεδεμένοι. Και για να αποφύγουμε να είμαστε συνδεδεμένοι, τίποτα δεν
είναι καλύτερο από το χαρτί και το μολύβι. Από την άλλη, το ίντερνετ
είναι αναντικατάστατο, για να ξέρουμε αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Θα
ήταν καλύτερα να εισάγουμε τα ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο μόνο ως
εργαλεία ομαδικής, συνεργατικής δουλειάς.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Τα παιδιά μας δεν είναι όπως ήμασταν εμείς στην ηλικία
τους, και δεν θα γίνουν ενήλικες σαν εμάς. Αυτό που μπορούμε να
ελπίζουμε για αυτά είναι να αναπτύξουν σήμερα μια τέτοια πλαστικότητα
που θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν κάθε ανακατάταξη αύριο.
Ο Serge Tisseron είναι Γάλλος ψυχαναλυτής-ψυχίατρος, από τους πιο
γνωστούς στη χώρα του. Δίνει κατευθύνσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο
University Paris 7 Denis Diderot. Μελετά τις σχέσεις των νέων με τις
νέες τεχνολογίες, τις παρανοήσεις ανάμεσα στους ενήλικες και την επόμενη
γενιά, και τις επιπτώσεις της τεχνολογίας της πληροφορίας στους νέους
ανθρώπους. Το 2008 ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12», που σημαίνει, «όχι
τηλεόραση πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα
έξι, καθόλου ίντερνετ πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά
μέσα πριν από τα 12». Το 2011 η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε την
πρόταση. Ο Σερζ Τισερόν έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία. Τα
μυστικά μέσα στην οικογένεια είναι ένα από τα κύρια θέματα που τον
απασχολούν. Το βιβλίο του «Οικογενειακά Μυστικά» κυκλοφορεί στην Ελλάδα.
Στοιχεία από συνέντευξη στην ΕΡΤ. Επιμέλεια: Μαριανίνα Πάτσα για το
Doctv.gr [Πηγή: www.doctv.gr]
κανόνας 3-6-9-12 που έχω προτείνει για να ορίσω τις ηλικίες των τριών,
έξι, εννιά και δώδεκα, λέει στους γονείς να μη δίνουν στο παιδί ένα
προσωπικό tablet ή μία προσωπική κονσόλα παιχνιδιού πριν από τα έξι
χρόνια του. Μπορεί να παίζει με αυτές τις συσκευές, αλλά είναι
προτιμότερο να χρησιμοποιούνται ως οικογενειακές συσκευές. Η
πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μόλις το παιδί γίνει ιδιοκτήτης των
συσκευών αυτών, η χρήση τους γίνεται ανεξέλεγκτη. Επιπλέον, είναι
καλύτερα να αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις συσκευές για να
ηρεμήσουμε το παιδί, ή το βράδυ πριν κοιμηθεί, επειδή οι φωτεινές πηγές
οι οποίες χρησιμοποιούνται διαταράσσουν τους ρυθμούς του ύπνου.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΘΕΤΟΝΤΑΙ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ: Όλες
οι έρευνες που έχουν γίνει για τα μικρά παιδιά και την τηλεόραση έχουν
δείξει ότι η τηλεόραση δεν ωφελεί τα παιδιά πριν από την ηλικία των
τριών. Φυσικά, ένας γονιός μπορεί να παρακολουθεί ένα πρόγραμμα για δέκα
λεπτά μαζί με ένα μικρό παιδί, αν αυτή είναι μια ευκαιρία να περάσουν
κάποιο ποιοτικό χρόνο μαζί. Όμως, πριν από την ηλικία των τριών, είναι η
σχέση που έχει σημασία, όχι η οθόνη.
Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η τηλεόραση μένει ανοιχτή μόνιμα, και τα
μικρά παιδιά ζουν με αυτή. Αλλά η έρευνα έχει δείξει ότι αυτό βλάπτει
την ανάπτυξή τους. Τα μωρά έχουν πράγματι την ανάγκη να διαμορφώσουν τις
ικανότητες προσοχής και συγκέντρωσης, και δεν μπορούν να το κάνουν σε
ένα περιβάλλον θορυβώδες όπως αυτό που δημιουργεί η τηλεόραση. Το
ραδιόφωνο είναι λιγότερο ενοχλητικό για αυτά, επειδή εναλλάσσει
συζητήσεις και αρμονικές μουσικές. Η τηλεόραση, όμως, είναι γεμάτη από
βίαιους θορύβους τους οποίους τα μωρά δε μπορούν να καταλάβουν, και οι
οποίοι τα εμποδίζουν να μάθουν να συγκεντρώνονται. Οι γονείς έχουν την
τάση να υποτιμούν το πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες των ψηφιακών
εργαλείων στο μικρό παιδί, και να υπερεκτιμούν τη βαρύτητα των
προβλημάτων που προκαλούνται από τη χρήση των ίδιων ψηφιακών εργαλείων
στην εφηβεία, ενώ πρόκειται γενικά για την περίοδο κατά την οποία
αποκτώνται αυτόματα αντανακλαστικά που είναι απαραίτητα για τη χρήση
τους.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΘΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ: Ένας «περιορισμός
του χρόνου της οθόνης» είναι σημαντικός, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να
ενδιαφερόμαστε για το τι κάνουν τα παιδιά με τις οθόνες. Οι γονείς που
είναι επικριτικοί απέναντι στις οθόνες, αγνοούν τις δημιουργικές χρήσεις
και τις δυνατότητες κοινωνικοποίησης που προσφέρουν οι ψηφιακές
συσκευές.
Δυστυχώς, οι γονείς που δεν βάζουν καθόλου όρια, έχουν ανάλογη άγνοια.
Είναι προτιμότερο να σχεδιάζουμε σε εβδομαδιαία βάση παρά σε καθημερινή.
Για παιδιά από 3 μέχρι 6 χρόνων, οι γονείς μπορούν να περάσουν
προοδευτικά από τη μία ώρα στις δύο ώρες την εβδομάδα, με στόχο να
φτάσουν στη συνέχεια προοδευτικά στις έξι ώρες την εβδομάδα μέχρι την
ηλικία των 12 χρόνων. Ο στόχος είναι ο χρόνος ψυχαγωγίας μέσω της οθόνης
να μην ξεπερνάει ποτέ τις δύο ώρες την ημέρα, όποια κι αν είναι η
ηλικία.
Λέω «ψυχαγωγική οθόνη», επειδή σε αυτή δεν συμπεριλαμβάνω τον χρόνο που
αφιερώνεται στις σχολικές δραστηριότητες. Αλλά και εκεί ακόμη, είναι
διαφορετικό πράγμα να χρησιμοποιείς μια οθόνη μη διαδραστική και μη
συνδεδεμένη όπως η τηλεόραση, είναι άλλο να χρησιμοποιείς μια συσκευή
διαδραστική αλλά μη συνδεδεμένη όπως βιντεοπαιχνίδια off-line, και είναι
διαφορετικό να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο διαδραστικό και συνδεδεμένο,
όπως τα παιχνίδια στο διαδίκτυο. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν αυτές
τις δραστηριότητες που συνδέονται με την οθόνη, οι οποίες είναι
δημιουργικές και κοινωνικοποιούν. Και υπάρχει μια δραστηριότητα που
συνδέεται με την οθόνη και πρέπει να ενθαρρύνεται σε κάθε ηλικία, χωρίς
κανέναν περιορισμό: η ψηφιακή φωτογραφία και η επεξεργασία εικόνας.
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Από την ηλικία των εννιά και μετά,
η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι ένα δικαίωμα. Αλλά είναι προτιμότερο τα
παιδιά να παίρνουν συμβουλές και υποστήριξη. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι
μπορεί να βρουν πληκτρολογώντας μια λέξη-κλειδί. Ούτε τα κινούμενα
σχέδια που βρίσκουμε στο ίντερνετ είναι πάντα ασφαλή. Κάποια έχουν
δεχτεί hacking. Ξεκινούν σαν ένα κινούμενο σχέδιο, αλλά συνεχίζουν
προωθώντας ναρκωτικά, ή δείχνουν πορνογραφικές εικόνες, και τελειώνουν
σαν κινούμενο σχέδιο. Και οι πλατφόρμες των δωρεάν παιχνιδιών στο
διαδίκτυο είναι πιθανό να περιέχουν πολλές διαφημίσεις για τα παιχνίδια
τα οποία ξεκινούν δωρεάν, αλλά στη συνέχεια πρέπει γρήγορα να πληρώσεις,
αν θέλεις να γίνει το παιχνίδι ενδιαφέρον.
ΟΙ 3 ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: «Ίντερνετ με συνοδεία» δεν σημαίνει να
στεκόμαστε πίσω από το παιδί κάθε φορά που μπαίνει στο ίντερνετ, ούτε να
παρακολουθούμε καθετί που κάνει, κοιτάζοντας το ιστορικό. Διαδίκτυο με
επίβλεψη, σημαίνει δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να προετοιμάσουμε το
παιδί. Μεταξύ 6 και 9 χρόνων, πρέπει να του εξηγήσουμε τους τρεις
βασικούς κανόνες του ίντερνετ. 1. Ό,τι τοποθετείς εκεί μπορεί να γίνει
«δημόσιο», 2. Ό,τι τοποθετείς εκεί θα μείνει για πάντα, 3. Δεν πρέπει να
πιστεύεις όλα όσα βρίσκεις».
ΠΟΤΕ ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΑΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είναι
σημαντικό μετά τα εννιά χρόνια να του μιλάμε για τη λογοκλοπή, για τη
διαδικτυακή πορνογραφία και τη διαδικτυακή παρενόχληση. Αλλά αυτό δεν
αρκεί. Είναι εξίσου σημαντικό να οργανώνουμε την οικογενειακή ζωή με
τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε χρόνο για ανταλλαγές. Και το πιο απλό για να
το κάνουμε αυτό, είναι να απαγορεύσουμε την τηλεόραση, τα smartphones,
τα tablets και τις εφημερίδες στο δείπνο, ώστε να δημιουργήσουμε ένα
ανοιχτό περιβάλλον επικοινωνίας. Δεν χρειάζεται να μιλάμε εκεί για αυτά
που είδαμε στο διαδίκτυο, αλλά αν αυτός ο ανοιχτός χώρος υπάρχει, τα
παιδιά θα βρουν την ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσουν και να μιλήσουν, αν
έχουν συναντήσει κάποια προβληματικά πράγματα στο ίντερνετ.
ΤΑ VIDEO GAMES: Τα βιντεοπαιχνίδια είναι πραγματικά «ψηφιακά γλυκά» για
τον εγκέφαλο. Ξέρετε ότι μας αρέσουν τα γλυκά επειδή είναι λιπαρά και
ζαχαρώδη. Λοιπόν, αγαπάμε τα βιντεοπαιχνίδια επειδή κινητοποιούν τις
απλές διανοητικές ικανότητες, επειδή προοδεύουμε μέσα από τη δοκιμή και
το λάθος, επειδή τονώνουν την προσοχή μας κάθε στιγμή, επειδή
ανταμειβόμαστε γενναιόδωρα όταν πετυχαίνουμε και ποτέ δεν τιμωρούμαστε
όταν αποτυγχάνουμε. Όπως ακριβώς τα γλυκά δεν είναι αληθινό φαγητό αλλά
ευχαρίστηση, πολλά βιντεοπαιχνίδια δεν συμβάλλουν στη νοητική ανάπτυξη
αλλά στην καθαρή ευχαρίστηση.
ΤΟ BULLYING ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: Τα παιδιά πρέπει να είναι ενήμερα για το τι
σημαίνει εκφοβισμός από τη νηπιακή ηλικία. Και πρέπει να τους μιλήσουμε
για τον διαδικτυακό εκφοβισμό στα 7 τους χρόνια. Τίποτα, όμως, δεν
αποδεικνύει ότι η παρενόχληση είναι σήμερα σε χειρότερα επίπεδα σε σχέση
με παλαιότερα. Το πρόβλημα είναι ότι, με το διαδίκτυο, μπορεί να «βρει»
το εκφοβισμένο παιδί παντού, οποιαδήποτε ώρα, μέρα και νύχτα. Αλλά
πρέπει, επίσης, να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι το να προωθήσουν μια
προσβολή μία φορά, σημαίνει συμμετοχή στην παρενόχληση.
Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΟΧΗ: Προσωπικά, λέω πάντα ότι το επείγον
είναι να προσαρμόσουμε τις μεθόδους διδασκαλίας στους καινούριους
τρόπους με τους οποίους τα παιδιά υπάρχουν στον κόσμο, σε σύνδεση με την
ψηφιακή κουλτούρα στην οποία ζουν, και αυτό ξεκινά από το να
δημιουργούμε νέες δυνατότητες μάθησης, με ή χωρίς ψηφιακά εργαλεία.
Αυτοί που πιστεύουν ότι το να προσαρμόσουμε τον τρόπο διδασκαλίας στην
ψηφιακή εποχή σημαίνει να εισάγουμε ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο, κάνουν
λάθος. (…). Για να ανακαλύψουμε τις δικές μας ιδέες, να τις
ξεκαθαρίσουμε, να τις προσδιορίσουμε, είναι προτιμότερο να μην είμαστε
συνδεδεμένοι. Και για να αποφύγουμε να είμαστε συνδεδεμένοι, τίποτα δεν
είναι καλύτερο από το χαρτί και το μολύβι. Από την άλλη, το ίντερνετ
είναι αναντικατάστατο, για να ξέρουμε αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Θα
ήταν καλύτερα να εισάγουμε τα ψηφιακά εργαλεία στο σχολείο μόνο ως
εργαλεία ομαδικής, συνεργατικής δουλειάς.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Τα παιδιά μας δεν είναι όπως ήμασταν εμείς στην ηλικία
τους, και δεν θα γίνουν ενήλικες σαν εμάς. Αυτό που μπορούμε να
ελπίζουμε για αυτά είναι να αναπτύξουν σήμερα μια τέτοια πλαστικότητα
που θα τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν κάθε ανακατάταξη αύριο.
Ο Serge Tisseron είναι Γάλλος ψυχαναλυτής-ψυχίατρος, από τους πιο
γνωστούς στη χώρα του. Δίνει κατευθύνσεις έρευνας στο πανεπιστήμιο
University Paris 7 Denis Diderot. Μελετά τις σχέσεις των νέων με τις
νέες τεχνολογίες, τις παρανοήσεις ανάμεσα στους ενήλικες και την επόμενη
γενιά, και τις επιπτώσεις της τεχνολογίας της πληροφορίας στους νέους
ανθρώπους. Το 2008 ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12», που σημαίνει, «όχι
τηλεόραση πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα
έξι, καθόλου ίντερνετ πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά
μέσα πριν από τα 12». Το 2011 η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε την
πρόταση. Ο Σερζ Τισερόν έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία. Τα
μυστικά μέσα στην οικογένεια είναι ένα από τα κύρια θέματα που τον
απασχολούν. Το βιβλίο του «Οικογενειακά Μυστικά» κυκλοφορεί στην Ελλάδα.
Στοιχεία από συνέντευξη στην ΕΡΤ. Επιμέλεια: Μαριανίνα Πάτσα για το
Doctv.gr [Πηγή: www.doctv.gr]
Σάββατο 14 Ιουλίου 2018
Κυριακή 1 Ιουλίου 2018
Πώς γίνονται οι καλοί μαθητές; Διαβάστε περισσότερα: Πώς γίνονται οι καλοί μαθητές; - iPaideia.gr
Tο σχολείο είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σταθμούς στη ζωή κάθε ανθρώπου, αλλά ακόμα σημαντικότερος φαίνεται και είναι όταν διανύει κάποιος τη σχολική ηλικία.
Ακόμη και για τον πιο «αδιάφορο» μαθητή είναι επώδυνο να μην τα καταφέρνει, να έχει αποτυχίες, να μην μπορεί να προσαρμοστεί στο σχολικό περιβάλλον. Υπάρχει, όμως, η «συνταγή της επιτυχίας» που κάνει τον καλό μαθητή, είναι εύχρηστη και χωρίς παρενέργειες;O πιο καλός ο μαθητής…
Τι σημαίνει καλός μαθητής; Πολύ απλό, θα έλεγαν οι περισσότεροι. Είναι ο μαθητής που είναι επιμελής, συνεπής στις σχολικές του υποχρεώσεις, δεν έχει ο ίδιος και δεν δημιουργεί προβλήματα στο σχολείο, στους δασκάλους και στους συμμαθητές του και, γενικά, παίρνει καλούς βαθμούς και δεν δυσκολεύεται ιδιαίτερα στις εξετάσεις. Όλα αυτά είναι σωστά και κατανοητά, δεν παύουν όμως να αποδίδουν μια αρκετά στατική εικόνα αυτού που ονομάζουμε «καλό μαθητή», αγνοώντας έτσι τους δύο βασικότερους παράγοντες που διαμορφώνουν, ο καθένας με τον τρόπο του, την έννοια αυτή: Τα παιδιά, τους ίδιους δηλαδή τους μαθητές από τη μία και τους γονείς από την άλλη.
Τι συμβαίνει «εδώ και τώρα»
Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε ότι, όταν μιλάμε για καλούς μαθητές, μιλάμε για παιδιά και συγκεκριμένα για παιδιά ηλικίας από 6 έως 18 ετών. Αυτά τα δώδεκα χρόνια της σχολικής σταδιοδρομίας είναι χρόνια διαρκούς και πολύ ραγδαίας ανάπτυξης, χρόνια συνεχόμενων αλλαγών στην προσωπικότητα, το συναισθηματικό κόσμο, το γνωστικό επίπεδο, τις αντιδράσεις, τη συμπεριφορά του κάθε παιδιού. Αυτές όλες οι αλλαγές, οι έντονες και συνήθως αναπάντεχες μεταπτώσεις στον τρόπο που κάθε παιδί βιώνει τον κόσμο γύρω του και μέσα του, δεν είναι απλώς μικρά, δευτερεύοντα μικροπροβληματάκια που πρέπει να ξεπεραστούν το γρηγορότερο για να συνεχίσει το παιδί να είναι λειτουργικό και αποτελεσματικό στις μαθητικές του υποχρεώσεις, αλλά είναι το «εδώ και τώρα», η καθημερινή, ζωντανή και συχνά πολύ δύσκολη πραγματικότητά τους.
«Επενδύοντας» στα παιδιά
Από την άλλη μεριά, έχουμε τους γονείς. Είναι αυτοί που έχουν τις προσδοκίες, τα όνειρα που -όσο στεγνό και άχαρο κι αν ακούγεται- έχουν «επενδύσει» με πολλούς τρόπους στο παιδί ή στα παιδιά τους και περιμένουν και μέσα από τις επιδόσεις του στο σχολείο (αν όχι κυρίως μέσα από αυτές), να «ανταμειφθούν», να δουν τις προσπάθειές τους να καρποφορούν. Για τους γονείς, το «καλός μαθητής» είναι συχνά πολύ προσωπική υπόθεση. Καταρχήν, είναι η αγνή χαρά και ικανοποίηση να βλέπουν το παιδί τους να τα καταφέρνει και να μη δυσκολεύεται. Eίναι όμως και πολλά άλλα: είναι η προσωπική τους επιβεβαίωση ότι τα έχουν καταφέρει καλά ως γονείς. Είναι μια -πολλές φορές αβάσιμη- ανακούφιση ότι το παιδί τους εξασφαλίζει ένα -σύμφωνα με τα κριτήριά τους- καλό μέλλον. Είναι, ακόμη, «ξόρκι» για τις δικές τους κακοτυχίες ή αποτυχίες («Εσύ θα καταφέρεις αυτό που δεν κατάφερα εγώ»), «τρόπαιο» σε ανταγωνιστικά παιχνίδια με άλλους, «τροφή» για τη ματαιοδοξία τους.
Oι καλοί βαθμοί και η κατάθλιψη
O καλός μαθητής, λοιπόν, είναι αυτός που ξεπερνά ακάθεκτος όλες τις δυσκολίες και τις μεταπτώσεις της ηλικίας του και συνεχίζει να «φέρνει καλούς βαθμούς», εκπληρώνοντας έτσι τις προσδοκίες των γονιών του. Υπάρχουν παιδιά που το καταφέρνουν. Γιατί έτσι είναι φτιαγμένα, γιατί στάθηκαν σε μερικά πράγματα τυχερά, γιατί είχαν πάντα την κατάλληλη στήριξη. Υπάρχουν όμως και άλλα που δεν τα καταφέρνουν, που το να είναι πάντα καλοί μαθητές κάποια μέρα το πληρώνουν αρκετά ακριβά. Λέει η μητέρα του Γιώργου, που είναι 14 ετών: «Το ότι ήταν καλός μαθητής ήταν για μας απόδειξη ότι όλα πάνε καλά. Είχαμε μπερδέψει το παιδί Γιώργο με το μαθητή. Το ότι δεν πήγαινε σινεμά ή βόλτα με τους φίλους του, ότι είχε απομονωθεί, δεν μας απασχολούσε ιδιαίτερα, γιατί λέγαμε ότι αν είχε προβλήματα, θα έπεφταν και οι σχολικές του επιδόσεις. Πόσο έξω μπορεί να πέφτει κανείς ως γονιός… Όταν άρχισαν οι εφιάλτες και ο παιδοψυχολόγος μάς μίλησε για κατάθλιψη, τότε δυστυχώς το καταλάβαμε».
Διάβασμα και τεμπελιά
Ίσως λοιπόν είναι απαραίτητο να αναθεωρήσουμε κάπως τις αντιλήψεις περί καλών μαθητών και να τις προσαρμόσουμε στο κάθε παιδί ξεχωριστά. Καλός μαθητής είναι αυτός που τα καταφέρνει στο σχολείο και στα μαθήματα, αλλά όχι σε βάρος της προσωπικής του ευτυχίας. Όταν δηλαδή υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στις σχολικές επιδόσεις και στην ευχαρίστηση, στο παιχνίδι, στην παρέα με συνομηλίκους, στην τεμπελιά και στο χασομέρι, απαραίτητο συστατικό, ιδιαίτερα της εφηβικής ηλικίας. Είναι όχι μόνο άχρηστο, αλλά και πολύ επικίνδυνο να είναι κάποιος πρώτος μαθητής και μια μέρα να αναγκαστεί να «εγκαταλείψει» επειδή «κάηκε το σύστημα». Καλός μαθητής είναι κι αυτός που οι επιδόσεις του δεν είναι πάντα οι ίδιες, αλλά μπορεί να πέφτουν όταν κάτι σοβαρό τον απασχολεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου, ούτε για τους γονείς του και, κατά συνέπεια, ούτε για τον ίδιο. Καλός μαθητής είναι κι αυτός που είναι καλός σε ορισμένα μαθήματα και σε άλλα λιγότερο. Καλός μαθητής είναι επίσης και εκείνος που παίρνει μέτριους βαθμούς και είναι ευχαριστημένος, έχει ενδιαφέροντα πράγματα που αγαπάει και προσπαθεί γι’ αυτά, έστω κι εξωσχολικά. Ίσως πρέπει να γίνουμε λίγο πιο γενναιόδωροι με τον τίτλο του καλού μαθητή και να τον διευρύνουμε.
Καλός είναι μόνο ο πρώτος;
Καλός μαθητής είναι μόνο ο πρώτος μαθητής ή αυτός που είναι ανάμεσα στους πρώτους; Δυστυχώς, εμείς οι γονείς, σπρωγμένοι εν μέρει από τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και εν μέρει από το σχολικό σύστημα, τείνουμε να παίρνουμε ως βασικότερο κριτήριο αξιολόγησης του καλού μαθητή τις μελλοντικές πιθανότητες που έχει (όπως τις έχουμε εκτιμήσει βέβαια οι ίδιοι χρόνια πριν) να πάει καλά στις εκάστοτε Πανελλήνιες και να μπει σε μια «καλή σχολή». Ίσως, όμως, να είναι προτιμότερο, για το καλό των παιδιών κυρίως, να αξιολογούμε τις σχολικές τους επιδόσεις την κάθε στιγμή (χωρίς να αλληθωρίζουμε προς το μέλλον), σύμφωνα με τις προσπάθειες που καταβάλλουν, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και τις υπόλοιπες «επιδόσεις» σε άλλους τομείς της ζωής τους.
Η καλύτερη «συνταγή»
Μιλώντας λοιπόν γι’ αυτό τον πιο «διευρυμένο» καλό μαθητή, μπορούμε να δούμε τι χρειάζεται και τι μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί να τα πηγαίνει καλά στο σχολείο.
Η ενθάρρυνση για την αυτονομία. Το σχολείο είναι δουλειά του παιδιού. Μια σχολική σταδιοδρομία που αρχίζει με τη λογική: «΄Έχουμε να κάνουμε μαθήματα» και με συνεχείς παραινέσεις των γονιών στο παιδί για να μελετήσει, μπαίνει σε κακές βάσεις. Η αυτονομία μαθαίνεται σιγά-σιγά, πριν και μετά την αρχή του σχολείου, όταν οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους και τα ενθαρρύνουν να κάνουν πράγματα μόνα τους, να συμμετέχουν ανάλογα με την ηλικία τους σε δουλειές του σπιτιού, να έχουν φίλους και να διαχειρίζονται τις σχέσεις τους.
Η αναγνώριση και η εκτίμηση αυτού που προσπαθεί ένα παιδί είναι κάτι το οποίο χρειάζεται μεγάλη γενναιοδωρία εκ μέρους των γονιών και, ίσως, κάτι παραπάνω. Πρέπει να είναι όσο πιο ειλικρινείς γίνεται. Ένα καθήκον των γονιών είναι να αναγνωρίσουν μέσα τους και να μετριάσουν, όσο γίνεται, την τελειομανία και την υπέρμετρη φιλοδοξία τους σε σχέση με τα παιδιά τους, γιατί δεν υπάρχει το τέλειο παιδί, όπως δεν υπάρχουν οι τέλειοι γονείς. Σχετικά με τα μαθήματα του σχολείου, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εμπιστευτούμε το παιδί ότι θα βρει το δικό του ρυθμό και τρόπο, ενώ ας έχουμε υπόψη ότι όσο περισσότερη πίεση ασκούμε, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να συμβεί αυτό.
Η βοήθεια στην οργάνωση της δουλειάς
Αυτό φυσικά δεν είναι εύκολο, γιατί η ανησυχία των γονιών βάζει σε δοκιμασία την υπομονή τους. Επειδή, όμως, οι φωνές και ο θυμός τελικά δεν έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα, έχει πιο ουσιαστική σημασία το να βοηθήσουν το παιδί τους να βρει τρόπους να είναι πιο συστηματικό. Να βρει πού του αρέσει να διαβάζει, ποια ώρα, να μην το αφήνουν περισσότερο από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ανάλογο της ηλικίας του (π.χ. όχι παραπάνω από μισή με μία ώρα στην πρώτη τάξη, μία με μιάμιση στη δευτέρα και στην τρίτη κ.ο.κ.), να κοιτάει πρώτα τι έχει και μετά να αρχίζει, να κάνει μικρά ενδιάμεσα διαλείμματα, να εναλλάσσει γραπτές με προφορικές ασκήσεις, για να μένει συγκεντρωμένο. Όλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία και πολλά παιδιά πελαγώνουν γιατί δεν μπορούν να οργανώσουν τη μελέτη τους και όχι τόσο γιατί δυσκολεύονται με το περιεχόμενο.
Τα παιδιά χρειάζονται τη στήριξη των γονιών
Προσοχή όμως: Όχι για να τους υπενθυμίζουν συνέχεια ότι έχουν κι άλλα μαθήματα, ότι δεν τα πήγαν αρκετά καλά στην τελευταία ορθογραφία ή στο τεστ και για να τα κρατάνε καθισμένα 4 ώρες στην καρέκλα μέχρι να τελειώσουν τη μελέτη τους. Χρειάζονται τους γονείς για βοήθεια σε ό,τι δεν καταλαβαίνουν και δυσκολεύονται. Για να έχουν κάποιον που θα τα ακούσει, όταν έστω και μικροπροβληματάκια με τη συμμαθήτρια, τη δασκάλα, το γυμναστή, τον καλύτερο φίλο, τον καθηγητή της Χημείας τούς προκαλούν ανησυχία, ένταση, λύπη.
Μην μπερδεύετε το μαθητή με το παιδί
O ρόλος των γονιών είναι να μη συγχέουν το μαθητή με το παιδί και να δίνουν στο παιδί τους να καταλαβαίνει ότι μια αποτυχία στο σχολείο δεν σημαίνει γι’ αυτούς ότι απογοητεύονται ή ότι κλονίζεται η αγάπη τους γι’ αυτό. Αυτό μπορεί πολλοί γονείς να το θεωρούν αυτονόητο («Αλίμονο, εγώ το παιδί μου το αγαπάω ό,τι κι αν κάνει, ό,τι μαθητής κι αν είναι»), πολύ συχνά, όμως, του δίνουν άλλα μηνύματα. Με την πρόθεση να του δείξουν ότι «πρέπει να το πάρει στα σοβαρά», το τιμωρούν, το μαλώνουν ή δείχνουν μόνο τη δυσαρέσκεια και την απογοήτευσή τους, χωρίς να προσπαθήσουν καν να το καταλάβουν και να το βοηθήσουν. Για να ξεπεράσουν όμως τις δυσκολίες τους, τα παιδιά χρειάζονται ανθρώπους που ενδιαφέρονται να ακούσουν και να καταλάβουν. Με τον τρόπο αυτό, μαθαίνουν να ζητούν βοήθεια όταν τη χρειάζονται και να μην εγκαταλείπουν όταν κάτι δεν πάει καλά. Χρειάζονται γονείς που καταλαβαίνουν ότι πραγματικά καλός μαθητής είναι μόνο αυτός που είναι καλά και στην υπόλοιπη ζωή του.
vita.gr
Διαβάστε περισσότερα: Πώς γίνονται οι καλοί μαθητές; - iPaideia.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)